Έχω παρατηρήσει πως κάποια πατσαβούρα label manager της πούτσας, μαγαρίζει στα social media το ιερό όνομα του Heddigan.
Κατανοώ πως έπειτα από τόσα χρόνια, ακόμη τσούζει το κωλαράκι της πατσαβούρας. Δεν μπορεί να χωνέψει πως κάποιοι δεν συμμεριστήκαμε την κάβλα που ήθελε να μοιραστεί μαζί μας για μία υπόθεση σεξουαλικής αποπλάνησης ανηλίκου.
Ίσως η πατσαβούρα να ‘φτιάχνεται’ με υποθέσεις βιασμών, sexual grooming, παιδεραστίας και το μότο της να είναι (όπως το είχε εκφράσει ένας γνωστός ακροδεξιός δημοσιογράφος/youtuber του κώλου) “στα τέσσερα κι ας είναι και δεκατέσσερα”.
Κυριολεκτικά ήθελε η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την άφηνε, ήθελε να εκφράσει στο δημόσιο λόγο πόσο πολύ γούσταρε με την ανωμαλία της υπόθεσης. Αλλά μετά πήρε τα αρχίδια μου κι όπως είπαμε, έτσουξε το κωλαράκι.
Λογικό είναι, τέτοια περιττώματα δεν έχουν καμία ευαισθησία για την παιδική και προεφηβική ηλικία. Τα μόνα παιδιά που νοιάστηκαν ποτέ τους είναι εκείνα τα ανύπαρκτα που έσωσε ο “τεράστιος” Donald Trump από τους σκληρούς εμπόρους αδρενοχρωμίου.
Ας πάρουμε ένα μήνυμα από αυτό εδώ το post στο οποίο κάνω κατάχρηση (ελπίζω για πρώτη και τελευταία φορά) το άλμπουμ του (πραγματικά τεράστιου) Chris Caffery. Ας προστατεύουμε τις παιδικές ψυχές από τέτοια τομάρια, ακόμη κι εκείνες που η αθωότητά τους έχει διακορευτεί από γαμημένες κοινωνίες που έχουμε δημιουργήσει.
Η παιδική κακοποίηση (κάθε είδους) είναι καρκίνος και τον καρκίνο δεν τον θεραπεύεις. Τον ξεριζώνεις.
No comments:
Post a Comment