To Φιλανδοσουηδικό power metal δεν θα πεθάνει ποτέ. Με περισσότερη τυρίλα κι από την πίτσα που πέταξε ο Walter White στην στέγη, με παραζαχαρωμένες μελωδίες, ιστορίες για δράκους/ήρωες/δεσποσύνες (και στο τσακίρ κέφι πετάμε και κάνα εσωτερικό προβληματισμό) και μπόλικη μουσική κατάρτιση.
Το Σουηδικό εκπαιδευτικό σύστημα αντιμετωπίζει τη μουσική ως θεμελιώδες εφόδιο για την πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου (σαν τα Ελληνικά σχολεία ένα πράγμα) και σπάνια θα δεις Σουηδό μουσικό που δεν γνωρίζει τα κερατά του από μουσική θεωρία, σύνθεση και εκτέλεση. Επίσης όλοι αυτοί οι powerάδες έχουν γλυκούλικες φατσούλες και υπερμαλλούρες Pantene Pro-V. Η φάση τους είναι ωδείο-κομμωτήριο-στούντιο-κλαμπ για live.
Έχουμε 2019 κι οι Majestica έχουν παραμείνει στην τρεις δεκαετίες πίσω. Στα παπάρια τους αν ακούει κανείς αυτό το είδος ή όχι. Η (ακόμη κραταιά) Nuclear Blast πίστεψε στο όραμα του Tommy Johannsson (πιο Σκανδιναβικό όνομα πεθαίνεις), το απόλυτα προβλέψιμο όνομα της μπάντας και την δοκιμασμένη συνταγή.
Πραγματικά αναρωτιέμαι πόσοι ακόμη εκεί έξω συνεχίζουν να επενδύουν σε νεοφερμένες μπάντες του κλασσικού ευρωπαϊκού power ήχου. Δεν αναφέρομαι στην κύμα του Eurovision metal που γεμίζει αρένες και headlinάρει σε φεστιβάλ, αλλά στο αγνό ορθόδοξο τυρένιο power που αγαπήσαμε από Stratovarius, Sonata, Power Quest κι Edguy. Εγώ είμαι σίγουρα ένας από αυτούς τους μαλάκες που επιμένουν, γιατί ο κορεσμός δεν λέει να έρθει.
Και πως να έρθει όταν κομματάρες σαν το Future Land (το όποιο είχε γραφτεί 15 χρόνια πριν, όταν ο Johannsson διαφέντευε τους ReinXeed) σου φτιάχνουν τόσο πολύ τη διάθεση, γεμίζουν αισιοδοξία την ψυχή σου και χαμόγελο γεμάτο γκάνβλα στο πρόσωπο.
No comments:
Post a Comment