Γουστάρω τη φάση με τις οπαδικές κυκλοφορίες από ανθρώπους που ζουν σε μία μέταλ διάσταση. Ο καραφλομουσάκλας David Nilsson ιδρυτικό μέλος των deathάδων Feral έφερε στη ζωή ένα ακόμη τέκνο, το χεβιμεταλάκι Mace 'n' Chain. Ο Nilson παίζει όλες τις κιθάρες, βάζει φωνή και τύμπανα φαντάζομαι ο C-3PO. Κλασσική one man band που στις περισσότερες των περιπτώσεων υπάρχει μπόλικη αγάπη για το προτζεκτ δίχως εμπορικές σκοπιμότητες.
Το αναμενόμενο αποτέλεσμα είναι ένα tribute σε κάποιον κλασσικό ήχο. Δεν θα είναι το άλμπουμ που θα αλλάξει την κοσμοθεωρία κανενός αλλά θα βγει οπαδική κάβλα κι αυτό είναι το ζητούμενο. Για αυτό και τους στηρίζουμε, είναι απαραίτητες τέτοια 'μουσικά statements'. Αγαπάμε ακατέργαστο επικό χέβι μέταλ, maces, αλυσίδες και morning stars με 1D8 piercing damage.
Με μία αποστειρωμένη αντικειμενική ματιά, το άλμπουμ είναι μέτριο. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερα καλές ιδέες στη σύνθεση, ο Σουηδός Δαβίδ δεν το έχει με τη φωνή (δεν ξέρω τι κάνει στα βόθρικα), υπάρχει ένας μονοκόμματος ήχος που ψιλοκουράζει.
Αλλά στα παπάρια μας, βάζεις να παίζουν το Labyrinthian Black και το (κατά την άποψή μου καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ) Upon the Anvil Formed, και βγαίνει από τα ηχεία όλη αυτή η γκάνβλα που αναφέρω παραπάνω (θέλουν καθάρισμα μετά τα ηχεία). Αυτό μου αρκεί...
The winding halls in stygian shroud, spread out for me
It’s too late, there’s no way back, through the labyrinthian black
No comments:
Post a Comment