Τρία στα τρία μόνο ο Σπανούλης κι οι Accept. Τρίτο album με την επαναδραστηριοποίηση της μπάντας κι επιστροφή στις κυκλοφορίες δεκατέσσερα χρόνια από το συμπαθητικό Predator. Όπως είχε τονίσει (στάζοντας δηλητήριο) ο γιγάντιος κοντός Udo, ο Hoffmann κι η παρέα του είχαν διαθέσιμο ένα τεράστιο διάστημα να γράψουν μουσική και να φιλτράρουν τις καλές ιδέες μέχρι να βρουν το Rottweiler Mark Tornillo και να κυκλοφορούν δισκάρες κάθε δύο χρόνια.
Το Blind Rage αποτελεί την προσωπική μου επιλογή ανάμεσα στην Tornillo περίοδο των Accept, με κομμάτια΄, που στα αυτιά μου είναι ήδη κλασσικά, Dying Breed, Fall of the Empire, 200 Years και Final Journey. Αν και στο booklet δεν αναγράφονται τα συνθετικά και στιχουργικά credits, κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι ο Tornillo είχε κύρια συμμετοχή στους στίχους όπου έβγαλε τα εσωψυχά του και τις κοινωνικές του ανησυχίες για το που βαδίζει (κατά διαόλου) ο πλανήτης κι οι κατοικοί του.
Παρά το θαυμασμό μου για τον Tornillo που συνέβαλε ουσιαστικά στην αναγέννηση της μπαντάρας Accept, να πω πως στην περιοδεία τους για το Blind Rage έτυχε να τους δω δύο φορές σε Γερμανία και Δουβλίνο. Και τις δύο φορές με ξένισε ιδιαίτερα η φωνή του Mark που πάσχιζε να βρει το δρόμο της στα ηχεία. Ενώ η μουσική από τα όργανα της μπάντας ήταν μια χαρά, ο Tornillo ακουγόταν σαν να βρίσκεται στο πηγάδι με τη Σάντακο και να δίνει μάχη να ακουστεί.
Το Blind Rage το είχα πάρει σε CD κι αργότερα που πήρε το μάτι την Box Set έκδοση που έβγαλε η Nuclear Blast σε προσφορά την τσίμπησα επι τόπου. Μαζί με το CD είχε το live στη Χιλή σε DVD/Blu Ray, δύο picture discs singles, σημαιάρα και διάφορα άλλα καλούδια.
No comments:
Post a Comment