Με αφορμή το δεύτερο άλμπουμ των άκαντακα, συνεχίζω την παπαρολογία μου περί AC/DC και metal κοινού. Ένας ακόμη λόγος της ταύτισης των δύο πλευρών είναι το ζουμερό background story (πράγματα που γουστάρει ο hungry for details μέσος μεταλλάς) που συσχετίζεται με τη μπάντα και τις εκάστοτε κυκλοφορίες. Τρανό παράδειγμα είναι τα πόσα αφιερώματα, δισέλιδα ή πολυσέλιδα, έχει κάνει o Ελληνικός mainstream μεταλλικός τύπος στους AC/DC ανά τις δεκαετίες. Σαν τακτικός αναγνώστης είχα βαρεθεί να διαβάζω τα κατεβατά για τους αδερφούς Young, τον μακαρίτη τον Scott, τη ασχημόφατσα Evans και το καλόπαιδο Rudd.
Το Dirty Deeds Done Dirt Cheap είναι εξαιρετικό παράδειγμα AC/DC δίσκου που περιέχει ένα all time classic (το ομώνυμο), δύο δυνατά τραγούδια (Problem Child και Squaler) και τα υπόλοιπα δεν πλησιάζουν το επίπεδο του πρώτου δίσκου ή εκείνων που θα ακολουθήσουν (χωρίς να σημαίνει ότι είναι και αδιάφορα).
Ο πιο αδύναμος, κατά την άποψή μου, δίσκος εποχής Bon Scott, κι όμως έχω βομβαρδιστεί από τόσες πολλές πληροφορίες για αυτόν. Για το ότι ο τηλεφωνικός αριθμός στους στίχους του ομώνυμου είναι πραγματικός κι ότι υπήρξαν μαλάκες που τηλεφωνούσαν ακατάπαυστα, ποιες διαφορές της Αυστραλιανής έκδοσης από την international και γιατί δεν μπήκε το ένα κομμάτι και μπήκε το άλλο, αν το Problem Child είναι αυτοβιογραφικό του Malcom ή όχι, αν καπνίζαν χόρτο ή αποξηραμένα σκατά χοίρων όταν έγραφαν το Big Balls και ποιοι στον μπούτσο είναι όλοι αυτοί στο χειρότερο εξώφυλλο όλων των εποχών.
Anyway, πάω να βάλω το Ride On να γουστάρω.
No comments:
Post a Comment