Τι δεν είχε δει ένας τριαντάρης μέχρι το 2018; Τον ΠΑΟΚ να σηκώνει πρωτάθλημα (έστω και των Πρεσπών) και τους Heir Apparent να κυκλοφορούν νέο δίσκο. Και τι δίσκο, κόσμημα για τη δεύτερη δεκαετία του power prog metal στον 21ο αιώνα.
Αγοράζω βινύλια και CD δεκαετίες τώρα κι έξαψη του "να βάλω να ακούσω το καινούργιο άλμπουμ" έχει κάπως αλλάξει, εξασθενίσει θα έλεγα. Έχει γεμίσει πληροφορίες και μαλακία ο εγκέφαλος όλα αυτά τα χρόνια. Τη ζελατίνα όμως του νέου Heir Apparent την ξέσκισα σε κλάσματα του δευτερολέπτου κι έχωσα στο πικάπ να παίξει η μουσική του Gorle και Shaw (με τους Schartz και Sakiya να έχουν συνθετική συμμετοχή).
Το Man in the Sky είναι ομορφιά, το The Door αριστούργημα (πόσο γαμάτο είναι σε πολύπλοκες συνθέσεις να μπορεί ο εγκέφαλος να λαμβάνει ξεκάθαρα τον ήχο της lead κιθάρας, το μπάσο, τα ντραμς και την γεμάτη λυρισμό φωνή του Shaw), το Here we Aren't γεμάτο συναίσθημα, το Synthetic Lies ψιλοκουραστικό στην αρχή μετά από ακροάσεις βρήκε το δρόμο του, το Savior τίμιο, το Further and Farther φλύαρο, το Road to Palestine είναι slow tempo prog και το Insomnia ιδανικό κλείσιμο.
Εξαιρετικούς βρήκα τους στίχους του άλμπουμ, που τους πήρα στην τουαλέτα (ενώ άκουγα τον δίσκο τσάκιζα κάτι φαλάφελ) και τους διάβαζα σαν εφημερίδα.
Δυνατό comeback από αγαπημένη μπάντα σταθμό στη metal μουσική, που κοσμεί το ράφι της δισκοθήκης μου.
No comments:
Post a Comment