Στη σημερινή εποχή της παντοκρατορίας του παγκόσμιου ιστού, είναι διαθέσιμη κάθε παράξενη μουσική διασκευή που μπορεί να εφεύρει ο εγκέφαλος του ανθρώπου. Διασκευή Necroburburum με theremin και yodeling (κοινώς λαρυγγισμός) ή πιο mainstream καταστάσεις όπως δύο αιθέριες γκόμενες αρπίστριες να παίζουν Metallica. Τα βίντεο είναι άπειρα και προσωπικά αυτή η υπερπροσφορά διασκευών με αφήνει παγερά αδιάφορo. Μπουζούκι metal και klein mein. Δεν είμαι κατά της χρήσης μη συμβατικών μουσικών οργάνων στη σκληρή μουσική (au contraire), αλλά το "κοιτάξτε με παίζω το Trooper σε ξυλόφωνο" δεν μου προκαλεί κάποιο ενδιαφέρον.
Πριν μπούμε σε αυτό το mood, θυμάμαι στα 90s το μικρό σάλο που είχαν προκαλέσει οι Apocalyptica με το να διασκευάσουν τα hits των Λεφτάλικα σε τσέλο κουαρτέτο. Το τότε μη εξοικειωμένο αυτί μου σε τέτοιο ήχο είχε δεχτεί με ευχαρίστηση αυτή τη μουσική διαφοροποίηση. Αλλά δεν κράτησε πολύ γιατί το replayability τέτοιων δίσκων είναι πολύ χαμηλό. Θα ακούσεις τα τσέλα μία, δύο, τρεις φορές, ύστερα θες να επιστρέψεις στο αυθεντικό.
Το άλμπουμ έκανε μία όποια επιτυχία και για άλλους λόγους. Λειτουργούσε κι ως (αποτυχημένη) μουνοπαγίδα. Έφερνε ο κάφρος το ΔΑΠίτικο γκομενάκι στο σπίτι, της πετούσε "θα βάλω να ακούσουμε βιολοντσέλα". Ξενέρωνε η γκόμενα που ήθελε να ακούσει ντιριντάχτα και τελικά επιστρέφαμε στη safe λύση της γκοθού που γούσταρε κι Apocalyptica (οπότε δεν πήγαιναν χαμένα τα χρήματα που δώσαμε για το άλμπουμ).
Στο δια ταύτα, αν οι Apocalyptica εμφανιζόντουσαν σήμερα, θα ήταν απλά ένα βίντεο στο youtube. Επειδή μουσική από youtube δεν ακούω σχεδόν ποτέ, καλή φάση το CDάκι.
No comments:
Post a Comment