Είναι λίγο πολύ γνωστή η ιστορία με τους νεκροθάφτες και τον αμερικάνο Βλάσση Τσάκα που έπεισε συγκρότημα και δισκογραφική πως θα μετατρέψει τον Boltendahl και τον Uwe Lulis στους επόμενους arena rock μποντζόβι heroes. Μετά από τρία αρχιδάτα heavy metal άλμπουμ φόρεσαν χαβανέζικα πουκάμισα (τι fashion τραγωδία είναι αυτή) και κυκλοφόρησαν και δίσκο που πάτωσε χειρότερα κι από την καριέρα του Ρασίντ Γιεκινί στην Ελλάδα. Όμως what is dead may never die κι ο Reaper επέστρεψε να πάρει κεφάλια.
Το The Reaper είναι ο απόλυτα ταιριαστός συνδετικός κρίκος μεταξύ της πρώιμης εποχής των Grave Digger και το μεγαλείο που θα ακολουθήσει. Στα 47 λεπτά υπάρχουν κομμάτια που κι αν έλειπαν δεν θα το πρόσεχε κανείς, αλλά έχει και απέθαντους ύμνους όπως το The Reaper, Shadows of a Moonles Night, Under My Flag και το Legion of the Lost.
Στο άλμπουμ αυτό οι πεθαμενατζήδες έβγαλαν έναν μοναδικό ήχο που δεν το συνάντησα ξανά στις επόμενες (σαφώς ανώτερες) κυκλοφορίες τους, με εξαίρεση ίσως το ομώνυμο και το πρόσφατο Return of the Reaper.
To κομμάτι της συλλογής μου είναι η remastered έκδοση της GUN που σε αντίθεση με τις Rage επανεκδόσεις, το όλο packaging είναι αξιοπρεπές.
No comments:
Post a Comment