Οι Ιρλανδοί είναι ιδιόρυθμος λαός με πλούσια ενδιαφέρουσα ιστορία και παραδόσεις που έχουν καθορίσει την ψυχοσυνθεσή τους. Αν και ποτέ δεν πούλησαν το badassιλίκι ως culture status, είναι οι πιο σκληροί καριόληδες από όσους λαούς έχω ζήσει και συναναστραφεί. Μιλάμε για ένα έθνος που έμαθε να λύνει τις όποιες διαφορές του με απροειδοποίητες βομβιστικές επιθέσεις (ανεπίσημα στα σχολεία διδάσκεται η οικειακή παρασκευή semtex).
Αυτή το σκληροτράχηλο attitude το συνάντησα και στον γυναικείο πληθυσμό της χώρας, ιδιαίτερα στο άτομο που έκλεψε την καρδιά μου. Πίσω από το γλυκό κι αθώο πρόσωπο της Angela-Rose, υπάρχει κι η αιμοβόρα bitch που ανέχεται με στωική (και στοργική) αγάπη όλες τις παραξενιές, παλιμπαιδισμούς κι ιδιαιτερότητές μου. Στην περίπτωση όμως, του ασυγχώρητου λάθους (a.k.a απιστία), γνωρίζω πως δεν θα διστάσει ούτε στιγμή να με φιμώσει την ώρα που κοιμάμαι και με ένα πρόχειρο στιλέτο θα μου κόψει σύριζα τον φισφιρίγκο και θα εκθέσει το όργανο στη γειτονιά δίπλα σε έναν αναπτήρα (όπως κάνουν οι γεωλόγοι ως μέτρο σύγκρισης μεγέθους).
Σε αυτό το κλίμα αγάπης, πέρυσι, έψαχνε με κόπο να μου κάνει ένα όμορφο δώρο για τις γιορτές των Χριστουγέννων κι ήθελε να είναι κάτι που να σχετίζεται με τη μουσική μου συλλογή. Το δώρο Χριστουγέννων είναι κάτι πολύ σημαντικό για εκείνη, οπότε μπήκε σε serious research mode για να βρει κάτι ιδιαίτερο που θα λειτουργήσει ως ευχάριστη έκπληξη. Είχε βγει στη γύρα στα δισκάδικα του Δουβλίνου κι αναζητούσε μουσικά box sets.
Η προσεγμένη limited (σε 2500 κομμάτια) κυκλοφορία βινυλίων των Arch Enemy της τράβηξε την προσοχή. Δεν είχε ιδέα ποια είναι η μπάντα και τι ρόλο βαράνε στη metal σκηνή κι όταν πήρε την απάντηση από τον υπάλληλο "extreme metal συγκρότημα με γυναίκα στα death φωνητικά", ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα που ένα ακόμη ανδρικό στερεότυπο είχε καταρριφθεί (γυναικείο μυαλό, δεν βγάζεις άκρη). Ο ενθουσιασμός ενισχύθηκε όταν έμαθε πως η τραγουδίστρια που έφερε στο προσκήνιο το female fronted death metal έχει το ίδιο όνομα με εκείνη, Angela, με οικολογική δράση ακτιβίστριας, φιλοζωικές ενέργειες και άλλα συναφή. Οπότε ο Heddigan φορτώθηκε αυτό το vinyl box set των Arch Enemy (πάλι καλά να λέω, η alternative σκέψη ήταν πακέτο μαθημάτων για ερασιτεχνική άδεια πιλότου).
Δίνω ένα μικρό σχόλιο για τον κάθε δίσκο, πλην του bonus disc Covers and Rarities στον οποίο διασκευάζουν από Manowar μέχρι Pretty Maids.
Black Earth (1996): Φασαριόζικο ξεκίνημα, με καλές προθέσεις των αδερφών Amott, αλλά οι δομές των τραγουδιών μου αφήνει την αίσθηση της ημιτελής συρραφής. Προσωπικά highlights: Eureka, Idolatress, Cosmic Retribution.
Stigmata (1998): Η δουλειά που έχει πέσει στις κιθάρες, αρχίζει και φαίνεται. Επίσης είναι ορατό πως φωνή του Johan Liiva δείχνει πως κάπου δεν κολλάει κι οι ταχύτητες πρέπει να ανέβουν. Κατά τα άλλα τίμιο death άλμπουμ. Προσωπικά highlights: Dark of the Sun, Black Earth, Bridge of Destiny.
Burning Bridges (1999): Εύκολα ο καλύτερος δίσκος πριν περάσουν στην κοντοστούπα-female fronted εποχή. Προσωπικά highlights: The Immortal, Pilgrim, Burning Bridges.
Wages of Sin (2001): Καλό το gimmick "φέραμε μία γκόμενα να τραγουδήσει death" αλλά δεν θα ήταν αρκετό, οπότε φρόντισαν τα αδέρφια Amott να είναι και δυνατός ο δίσκος. Η Angela Gossow, αν κι είχε προϋπηρεσία στο death metal, με το Wages of Sin άνοιξε ολόκληρο ασκό του Αιόλου. Προσωπικά highlights: Heart of Darkness, Dead Bury their Dead, Web of Lies.
Anthems of Rebellion (2003): Ο δίσκος που μισούν όλοι οι Arch Enemy οπαδοί. Mainstream, εμπορικός, πιο πολύ power παρά death (μόνο η φωνή), και γαμώ τους δίσκους (ο καλυτερός τους) κατά την άποψή μου. Προσωπικά highlights: We Will Rise, Dead Eyes see no Future, Leader of the Rats.
Doomsday Machine (2005): Πολύ (ποιοτική) κιθάρα, λίγη ουσία στις συνθέσεις των κομματιών. Ίσως σαν instrumental κυκλοφορία να είχε πιο πολύ νόημα. Προσωπικά highlights: Carry the Cross, Hybrids of Steel, Slaves of Yesterday.
Rise of the Tyrant (2007): Δίσκος (φοβερός δίσκος) που αποπνέει τόση θετική ενέργεια που έπρεπε να συμπεριληφθεί στην ψευτοκαμπάνια της Amita Motion. Προσωπικά highlights: Blood on Your Hands, The Last Enemy, Rise of the Tyrant.
Khaos Legions (2011): To κύκνειο άσμα της Gossow από το μικρόφωνο του ΑρχιΕχθρού με έναν καλό δίσκο που θάφτηκε από κριτικούς, οπαδούς και λοιπούς νοματαίους. Υποθέτω πως δεν άρεσε το γεγονός ότι το παράκαναν με τη μελωδία (δεν γουστάρουν κάτι τέτοια οι deathάδες), αλλά στα δικά μου αυτιά είναι μια χαρά. Προσωπικά highlights: Yesterday is Dead and Gone, City of the Dead, Cult of Chaos.
War Eternal (2014): H Gossow αφήνει το (τίγκα στο pitch-shifter) μικρόφωνο για να γίνει manager, η Alissa White-Gluz ήρθε ως αντικαταστάτης (αδυνατώ να συλλάβω κάποια διαφορά). Το War Eternal θυμίζει κυκλοφορία που βγήκε από γραμμή παραγωγής και δικαιολογεί γιατί το κοινό τους πλέον δίνει πιο πολύ βάση στα εκάστοτε δράματα με φωτογράφους παρά στη μουσική τους. Προσωπικά highlights: Stolen Life, On and On, War Eternal.
Will to Power (2017): Δεν το περίμενα, αλλά το Will to Power είναι δύναμη (το λέει κι ο τίτλος άλλωστε) από την αρχή μέχρι το τέλος. Φρέσκο, ανανεωμένο, ζωντανό death metal άλμπουμ με τις κιθαρο-poweries των Amott και Loomis να δίνουν ρέστα. Προσωπικά highlights: Murder Scene, The Race, Blood in the Water.
No comments:
Post a Comment