Οι μεγάλες αγάπες είναι εκείνες που κάποια στιγμή απογοητεύουν. Ποτέ δεν περίμενα να χαρακτηρίσω άλμπουμ των βάρδων κάτι λιγότερα από υπεργαμάτο αριστούργημα. Κι όμως, όσο κι αν πίεσα τον εαυτό μου, σε όση πλύση εγκεφάλου - σαν δεύτερος Alex - κι αν υπέβαλα τον εαυτό μου, το Beyond the Red Mirror είναι ένας μέτριος έως κακός δίσκος (για Blind Guardian δεδομένα).
Η μεγαλύτερη ήττα του άλμπουμ έγκειται στο γεγονός ότι προτιμώ να διαβάσω τους στίχους σαν ποίηση, παρά να ακούσω τα τραγούδια. Όσο δυνατοί κι αν είναι οι στίχοι, η απίστευτα υπερφορτωμένη μουσική του Olbrich δεν δούλεψε (σε αντίθεση με το Night at the Opera το οποίο καραγουστάρω - θα έρθει η ώρα του). Η δεύτερη ήττα του άλμπουμ είναι πως δεν ξεχωρίζει κανένα κομμάτι (πως γκέγκεν αυτό), πλην του εναρκτήριου Ninth Wave που χαντακώνεται κι αυτό με την υπερπομπώδη παραγωγή.
Όσο μέτριο κι αν είναι το Beyond the Red Mirror, σαν καλλιτεχνικό δημιούργημα αγαπημένης μπάντας λαμβάνει τη θέση του στη συλλογή μου, σε τρεις εκδόσεις, Earbook - Digipack και κανονικό CD, γιατί την ομάδα τη στηρίζεις στα δύσκολα.
No comments:
Post a Comment