Εδώ και πολλά χρόνια ζω στο Δουβλίνο. Καθώς λοιπόν περπατούσα χεράκι χεράκι δίπλα στον Liffey με τη Ιρλανδέζα της καρδιας μου, μου λέει η συζυγός μου "κοίτα εκείνη την αφίσα, έρχονται οι Accept να παίξουν σε λίγους μήνες". Σκέφτομαι, "Ωραία πράγματα, θα πέσουν τα τσιμέντα, φύγαμε με τα μπούνια. Μπράβο στους Sabaton που φέρνουν την μπαντάρα του κλασσικού metal. Αλλά σαν μεγάλο logo στην αφίσα δεν έχει αυτός ο διοργανωτής;" Έπρεπε να ξεκαθαρίσω, οπότε τράβηξα για το Κελάρι (ψαγμένο δισκάδικο στο Δουβλίνο), όπου ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος με τον κοντοπίθαρο (αλλά παντογνώστη της heavy metal μούσικης) ιδιοκτήτη.
Εγω: Ρε συ, ξέρεις τη μπάντα Sabaton?
Κ: Ναι ρε, θα παίξουν σύντομα στο Δουβλίνο. Είναι πολύ γνωστοί, πουλάνε τρελά τα τελευταία χρόνια.
Εγώ: Πως θα τους χαρακτήριζες μουσικά.
Κ: Σουηδοί που παίζουν κλασσικό Power (POlemiko With Eurovision Re mounia) metal.
Εγώ: Καλά και τι δουλειά έχουν με τους Accept?
Κ: Σε λίγο καιρό θα ρωτάμε το ανάποδο.
Με τα πολλά πήρα το πιο πρόσφατο CD τους το Heroes (το σκηνικό πριν κυκλοφορήσει το Last Stand). Να πω ότι δεν μου άρεσε, θα πω ψέμματα. Ευκολόπεπτο πομπώδες metal, με ακόμη ευκολότερους στίχους (ανοίγει ο Broden ένα βιβλίο πολεμικής ιστορίας κι αρχίζει το copy paste), αλλά με κομμάτια που σου μένουν, έξυπνες εισαγωγές (βάλτε το Resist and Bite) που δεικνύουν πως μέσα στην περιέρουσα απλότητα έχει πέσει αρκετή δουλειά.
Άλμπουμ σαν το Heroes με το χαζό εξώφυλο (ο Mr. Fantastic φαντάρος) κρατούν το power ιδίωμα ζωντανό και κάθε φορά που το τραβώ από το ράφι της συλλογής μου να το ακούσω χαμογελώ όπως κάθε φορά που θα βάλω να δω για πολλοστή φορά το Enemy at the Gates.
No comments:
Post a Comment