Ήταν ξεκάθαρο πως δεκαετίες τώρα ο Steve Harris ένοιωθε καταπίεση στους Iron Maiden, δεκαετίες τώρα. Υπήρχαν πολλές ιδέες στο μυαλό του, οι οποίες δεν έβρισκαν το δρόμο τους στις Maiden κυκλοφορίες, οι ελεγχόμενες κλίκες του Smallwood, οι διαμάχες με τον Eddie και το βαρύ κλίμα στην ομάδα τον οδήγησε στην απόφαση να φτιάξει την δική του μπάντα και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Μία νύχτα που τα έπινε στη Boleyn pub για να πνίξει τον πόνο του, μάζεψε τα φιλαράκια του κι αποφάσισε πως θα ορθώσει ανάστημα σαν λιοντάρι και θα παίξει τη μουσική που πάντα ήθελε. Οι drinking buddies του θα συγκροτούσαν τη καινούργια του μπάντα κι ο μπάρμαν τα φωνητικά. Κι εγένετο British Lion.
Επί της ευκαιρίας να τονίσω τη τεράστια διαφορά των Αγγλικών κυριλέ pub με τις αυθεντικές pub των Ιρλανδών/Σκωτσέζων που είναι πιο χύμα κι αποπνέουν βρωμιά, γειτονιά. Θες να πας να πιεις ένα κασόνι μπύρες σαν άνθρωπος, να αγκαλιάσεις άγνωστους μπέκρουλες και να πανηγυρίσεις μαζί τους τον Θρύλο να παίρνει την πρόκριση στο '119, να κάνεις παιχνίδι στην χυμώδη σερβιτόρα και να φας άκυρο, να τραγουδήσεις τύφλα το Come Out Ye Black And Tans και το The Fields of Athenry, χωρίς να έχει τριγύρω τύπους που θα σε κοιτούν με σνομπ ύφος και "τσ τσ τσ" αποδοκιμασία.
Στην Αγγλική υποτονική pub λοιπόν, διάλεξε ο ηγέτης των Maiden να γεννήσει το μουσικό του μωρό και "υποτονικό" είναι η πρώτη λέξη που έρχεται άμεσα στο μυαλό μου όταν βάζω το British Lion να παίξει. Hard rock με progressive πινελιές (που και που φέρνει και grunge συνειρμούς), δουλεμένες συνθέσεις αλλά λείπει η δύναμη. Ίσως να φταίει η φωνή του Richard Taylor που (παρά) είναι λίγο soft. Mία πιο ιντριγκαδόρικη φάση θα ήταν να τραγουδήσει ο ίδιος ο Steve Harris (εδώ τραγούδησε ο DeMaio), αν κρίνω από την κόρη του, Lauren, πρέπει να έχει καλή φωνή.
Ίσως πάλι να φταίει η μίξη με την ένταση των οργάνων να απουσιάζει (υποθέσεις κάνω), κάτι φταίει, κάτι λείπει. Από μουσικής πλευράς έχει ωραία πράγματα να δώσει, Karma Killer, Us Against the World, The Chosen Ones, Judas και τα υπόλοιπα κομμάτια, αλλά ένα παράπονο πάντα μένει κατά την ακρόαση.
Κατακλείδα: δεν υπάρχει ίχνος (κάτι ψιλά μόνο) Maiden στο British Lion, κάτι που με χαροποίησε. Όταν σε κάθε side project ακούω το ίδιο πράγμα με την main band αλλά με διαφορετικό όνομα, νοιώθω λίγο μαλάκας ως πελάτης, οπότε kudos στον Steve.
No comments:
Post a Comment