Mourning Beloveth - A Murderous Circus (2005)

 

Θα ξεκινήσω με το ταιριαστό (για Doomdeath δίσκο) εξώφυλο του Lukasz Jaszak με το γλυκύτατο κοριτσάκι, που αν το συναντήσεις στις 2 μετά τα μεσάνυχτα κατά την καθιερωμένη επιδρομή στο ψυγείο για μεζεδάκια, θα χέσεις το φαγητό από το φόβο σου πριν ακόμη το καταναλώσεις. Ο Λουκάς επεξεργάστηκε την φωτογραφία (κάποιου Brian Woodwick), έπαιξε αρκετά με τις φωτοσκιάσεις στα διάφορα σημεία της έκφρασης του κοριτσιού, πρόσθεσε διάφορα layers και κάτι μίζερα καταθλιπτικά κτίρια κι έντυσε με το σωστό artwork τη μουσική δημιουργία των Ιρλανδών Mourning Beloveth.

Η σαγηνευτική αντίθεση της αθωότητας που χαρακτηρίζει ένα μικρό κορίτσι (με μακρύ μαλλί και νυχτικό) με στοιχεία τρόμου κεντρίζει έντονα το ενδιαφέρον ενός θεατή/ακροατή. Πολλοί καλλιτέχνες σε διάφορες μορφές έχουν επιχειρήσει να μπουν σε αυτό το παράτολμο εικαστικό συνδυασμό. Ειδικά στο κινηματογράφο σε blockbuster ταινίες τρόμου, τα Shining Twins προκαλούν ακόμη εφιάλτες μέχρι τους masters κάθε είδους ανωμαλίας - Ιάπωνες - και την Sadako στο ανυπέρβλητο Ring. Κοριτσάκια που περπατούν ξυπόλητα με τα μαλλιά λυμένα και μοιράζουν τρόμο, συναντούμε στη λογοτεχνία, πίνακες ζωγραφικής, μέχρι και στα video games (λέγε με F.E.A.R).

Κι έχοντας το σωστό mood, μίξη horror, depression και δίψα για απαγορευμένη γνώση, η μουσική του Murderous Circus έρχεται να δέσει. Ένας πολύ σωστός, ολοκληρωμένος, τίμιος Doomdeath δίσκος. Πέντε χαοτικά δαιδαλώδεις κομμάτια, τρία 15λεπτά, ένα εικοσάλεπτο και το radio friendly 11λεπτο, με ατελείωτες μουσικές ιδέες και θέματα. Καθόλου εύπεπτή μουσική, ούτε η μελωδία που θα την ακούσεις κι ύστερα θα την σιγοτραγουδήσεις. Είναι soundtrack, ιδανικός σύντροφος για ταξίδι μέσα στην ομίχλη και τη βροχή. Μουσική που στοχεύει άμεσα να δημιουργήσει εικόνες και συναισθήματα. Σαν μία καλή ταινία τρόμου που δεν στηρίζεται σε φθηνά jump scares αλλά στην ατμόσφαιρα που έχει χτίσει κι εγκλωβίσει τον θεατή.

Και μιας παραλληλίζω ξανά με ταινίες και σενάρια, να γράψω κι ένα πράγμα που με χαλάει στο Murderous Circus (γενικότερο φαινόμενο στο Doomdeath). Κάθε κομμάτι έχει ένα σκασμό μουσική, ποικιλία φωνητικών γραμμών, ιδέες και τα λοιπά. Οι στίχοι γιατί πρέπει να είναι μονίμως αφηρημένοι; Μονίμως το θέμα είναι κάποιος νεκρός, κάποιος που αυτοκτονεί, κάποιος που είναι ήδη στο χώμα, είμαι ok με αυτό, αλλά γιατί όχι λίγο περισσότερο νόημα; Κάποιο story, κάποιο concept με στοιχεία που μπορούν να γίνουν αντιληπτά.

Ίσως το Murderous Circus είναι concept άλμπουμ, αλλά όσες φορές κι αν το άκουσα/διάβασα του στίχους νόημα δεν έβγαλα. Στο οπισθόφυλλο το αφιερώνουν Dedicated to the Memory of Mary Delaney. Όταν το πρωτοείδα είχα ψιλοχαρεί. Λέω "concept είναι για κάποιο κοριτσάκι, τη Mary, που κάποιο φρικτό έγκλημα έγινε και τώρα το spirit της επιστρέφει μέσα από πηγάδια να δώσει τα έντερα στο χέρι των υπαίτιων, οπότε οι στίχοι θα γαμουν και θα δέρνουν." Δυστυχώς, έχοντας υπόψιν πως ο κιθαρίστας λέγεται Delaney μάλλον είναι μία απλή αφιέρωση σε κάποιο συγγενικό του πρόσωπο.

Ακόμη όμως και με τους fuzzy logic στίχους, οι Mourning Beloveth έχουν δίκαιη θέση στο Doomdeath sector της συλλογής μου και το Murderous Circus παίζει στο CD player όταν έχω ανάψει τα φώτα ομίχλης.