Έδινα εξετάσεις για το N3 της Ιαπωνικής γλώσσας (εμ τι, τσάμπα έβλεπα Urotsukidōji) στο Καποδιστριακό και συγκεκριμένα στη Θεολογική σχολή. Μετά από δύο ώρες και βάλε, εξέταση στo περίπλοκο γλωσσικό τους σύστημα με τη διπλή συλλαβική γραφή (οι άνθρωποι είναι βλαμμένοι, δεν φθάνει που έχουν καμία 80αριά συλλαβές στο σύστημα Hiragana, επινόησαν κι ένα ακόμη - Katakana - για τις ξενικές λέξεις), τα ιδεογράμματα και την γραμματική που θυμίζει διαφορικό λογισμό, το κεφάλι μου ήταν κουδούνι. Όταν βγήκα από το κτίριο είχα χάσει τελείως τον προσανατολισμό μου, δεν είχα ιδέα που βρισκόμουν. Χώρια που τα κτίρια της Θεολογικής σχηματίζουν ένα λαβύρινθο. Άρχισα να περπατώ στα τυφλά και πρόσεχα μην καταλήξω στο βούρκο της αιώνιας δυσωδίας. Μετά από κάνα 20λεπτο ανούσιας περιήγησης είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Από το στόμα μου εκτοξεύονταν βρισιές αγανάκτησης δίχως σύνταξη λόγω της υπερβολικής κούρασης. Κι εκεί αντίκρυσα την Ροδάνθη, ένα μικροσκοπικό όμορφο πλάσμα βγαλμένο από σελίδες manga που μου χαμογελούσε περιπαικτικά καθώς είχε αντιληφθεί το "δράμα" που περνούσα.
Ο μικρός anime χαρακτήρας προσφέρθηκε να μου δείξει το δρόμο για τη στάση λεωφορείων και κρατήσαμε παρέα ο ένας στον άλλο όλη τη διαδρομή για το κέντρο. Σε εκείνη τη διαδρομή ανακάλυψα τον τέλειο θηλυκό φίλο. Έξυπνη, αστεία, καλλιεργημένη, αφύσικα χαριτωμένη. Κλασσικά (ο μαλάκας) την είχα ερωτευθεί στο πεντάλεπτο. Την ήθελα για δεσμό, φίλη, αδερφή και soul mate. Η συζήτηση είχε πάει στις μουσικές μας προτιμήσεις (είναι αυτό topic για συζήτηση στους σημερινούς νέους;) κι άρχισε να αραδιάζει κάτι περίεργους electro-ότι-να-ναι καλλιτέχνες, κάτι darkwave και πετάει τη βόμβα. "To άλμπουμ που με έχει αγγίξει όσο τίποτε άλλο είναι το Prometheus των Emperor". Συμφωνικό black metal, συγκλονίστηκα, έπρεπε να αποκτήσω αυτό το άλμπουμ, να την αγγίξω κι εγώ. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και τραβήξαμε ο καθένας για το σπίτι του.
Την ίδια ημέρα, αργά το απόγευμα, αντί να πάω σπίτι να σαβουριάσω τίποτε που είχα ψοφήσει από την πείνα, πήγα κατευθείαν στο Metropolis στην Ομόνοια να πάρω το Prometheus. Έψαχνα στα αλφαβητικά κατανεμημένα CD για το πολυπόθητο Emperor, αλλά μάταια. Ρωτάω το "παιδί" που ήταν στον section του metal και μου απαντάει πως εξαντλήθηκε. Σαν σωστός πωλητής που ήταν, μου πλασάρει το παρόμοιο συμφωνικό mainstream black metal album που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει, το Death Cult Armageddon των Borgir. Οι εγκεφαλικές μου λειτουργίες εκείνη τη στιγμή είχαν χτυπήσει fatal error και μέσα στην εξάντληση/πείνα/ακαριαίο έρωτα/απύθμενη αντρική βλακεία, δέχτηκα αβίαστα να αγοράσω την πρόταση του.
Επισφράγισμα της ανοησίας μου εκείνη την ημέρα, το μήνυμα στη Ροδάνθη που έστειλα καπάκι μετά την αγορά για να κανονίσουμε την επόμενη συνάντηση και μοιράστηκα τον “ενθουσιασμό” μου για την πρόσφατη αγορά που έκανα. Η απάντηση ήταν αυτή που κανένα αρσενικό δεν θέλει να λάβει... "ελπίζω να μην με παρεξήγησες αλλά επειδή έχω σχέση θα ήθελα να κρατήσουμε τη γνωριμία μας σε φιλικό επίπεδο"...
Αποσβολωμένος από την άδικη μοίρα, ξέμεινα με το συμφωνικό metal των Dimmu που το έβαλα να παίζει για παρηγοριά εκείνη τη νύχτα, ξεφυλλίζοντας το κλασσικό booklet του με τις βυζουκλούδες/κωλαρούδες evil νοσοκόμες και τα μέλη της μπάντας σε αβυσσαλέες πόζες κρατώντας μαχαίρια, τσιγκέλια κι ότι άλλο βρήκαν στην αποθήκη του μπάρμπα του Shagrath.
Όσον αφορά το άλμπουμ, νταξ δεν είναι κι άσχημο, έχει τα Allegiance, Progenies of the Great Apocalypse και Blood Hunger Doctrine που είναι μια χαρά κομμάτια (για αυτό που είναι). Σαν ένα (dimmu) burger από τα Kings. Δεν είναι για κάθε μέρα, αλλά μία φορά στο τόσο έχει τη φάση του.
No comments:
Post a Comment