Metallica - St. Anger (2003)/Some Kind of Monster (2004)

 

Πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει πως γίνεται τα άτομα που κάποτε έγραψαν το For Whom the Bell Tolls και το Welcome Home, να κυκλοφορούν ένα τόσο κακό άλμπουμ σαν το St. Anger. Δεν είναι απλά μία αδύναμη κυκλοφορία, δεν ακούγεται αυτό το πράγμα. Με εξαίρεση τα St. Anger (cool clip by the way) και το Some Kind of Monster που κάπως παλεύονται, τα υπόλοιπα εννέα κομμάτια θέλουν αρκετή υπομονή, στωικότητα κι ανοχή για ακρόαση (St. Anger is bad, m'kay?).

Οι ασθένειες του δίσκου είναι πάνω κάτω γνωστές. Κατσαρόλια, τραγικές κιθάρες, no solos, στίχοι ότι να 'ναι, η διάρκεια των κομματιών έχει τραβηχτεί όσο δεν πάει (πραγματικό βασανιστήριο), αναρωτιέται κανείς αν έκατσαν να τον ακούσουν εκεί στην παραγωγή έστω και μία φορά (πως να αντέξεις να το ακούσεις) πριν αρχίσουν να κόβουν κόπιες.

Η απάντηση στο όλο παράδοξο του κρύβεται στο φιλμ Some Kind of Monster που κυκλοφόρησε έναν χρόνο αργότερα. Προφανώς δεν αναφέρομαι στη ψυχοκοινωνική κατάσταση των μελών της μπάντας, την φυγή του Newsted ή ότι άλλο complexity βίωναν εκείνη την περίοδο. Τα πράγματα είναι πολύ απλά (personal – not so serious - opinion as always ).

Το reality/rockumentary film των Berlinger, Sinofsky είναι απλά ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει στο χώρο. Είναι απολαυστικό, είτε το πάρει κανείς στα σοβαρά (όσο σοβαρό μπορεί να είναι ένα μονταρισμένο reality show), είτε σαν κωμωδία (βλέπε clip - collaboration με τους Swiss Beats και Ja Rule είναι απλά χρυσάφι). Ο guest που κλέβει την παράσταση είναι ο κοινωνιολόγος/ψυχοθεραπευτής (κοινώς ντεμέκ ψυχολόγος - έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτους) Phil Towle και βέβαια η μορφάρα Bob Rock.

To φιλμ Some Kind of Monster είναι εκείνο που δίνει λόγω ύπαρξης στο δίσκο St. Anger κι όχι το ανάποδο. Υπό αυτό το πρίσμα όλα έχουν λογική. Ένας απίστευτα τραγικός δίσκος (στα όρια του σουβέρ) και μία "ταινία" - κολάζ σκηνών (δίχως να υπάρχει πάντα λογική συνέχεια) με metal/rock stars να εκφράζονται και συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα πεντάχρονα. Αν το St. Anger ήταν σε (υποφερτό) επίπεδο The Final Frontier (τυχαίο παράδειγμα), θα ακύρωνε όλο το φιλμ και θα ήταν κρίμα.

Διόλου τυχαίο πως πρώτα αγόρασα το DVD και χρόνια αργότερα βρήκα το St. Anger από δεύτερο χέρι με 1.5 ευρώ (ακριβά το πήρα) και το τσίμπησα για να έχω ολοκληρωμένη εμπειρία.

Σαν κατακλείδα να είμαστε αντικειμενικοί και να παραδεχτούμε πως οι Metallica πρωτοστατούν σε πολλούς τομείς και δεν είναι τίποτε λουλούδες. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά λίγα χρόνια αργότερα μπόρεσαν το ακατόρθωτο. Eίχαν ενεργή συμμετοχή σε κυκλοφορία ακόμη χειρότερη από το St. Anger.