Dropkick Murphys - The Warrior's Code (2005)

 

To The Departed είναι αριστούργημα του Scorsese, αλλά το αληθινό credit πάει στον σεναριογράφο William Monahan που έγραψε μία πληθώρα φοβερά ενδιαφέροντών χαρακτήρων. Πρωταγωνιστικοί και δεύτεροι ρόλοι που μου κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον, από τις καλύτερες κινηματογραφικές μου εμπειρίες, σε μία (ας πούμε κάπως) κοινότυπη gang action/drama movie. Ο έμπειρος σκηνοθέτης έχει φορτώσει στην ταινία κινηματογραφικές αρτιστικές πινελιές που συνθέτουν το όλο αριστούργημα.

Η σκηνή στην πάμπ με τον Fitz και τον Costello, η εναλλαγή συναισθημάτων τρέλας και ψυχρής λογικής του Nicholson (ψωμοτύρι τα έχει κάτι τέτοια ο θείος Jack), το μπάσιμο του "Im Shipping up to Boston" για να αρχίσει η δράση και η χρήση του κομματιού ως χαλί για την εξέλιξη της σκηνής με την καταδίωξη που δεν συνέβει ποτέ. Μία action scene όπου η δράση κατευνάστηκε με το τηλεφώνημα στον (ατάλαντο) Matt Damon, αλλά η μουσική των Murphys κράτησε την δυναμική και τους υψηλούς παλμούς στον θεατή.

Αυτή η σκηνή με έκανε να ψαχτώ ποιοι είναι πίσω από το Shipping up to Boston κι ανακάλυψα τους Celtic Punk, Dropkick Murphys. To Warrior's Code είναι το πιο επιτυχημένο (και φαντάζομαι) καλύτερο άλμπουμ των Murphys κι ήρθε η ώρα να το αποδημήσω.

Θα μπορούσα να συνοψίσω το μεγάλο ατού της μπάντας σε μία λέξη "διασκευές". Οι διασκευές που φέρουν την punk rock σφραγίδα, με χρήση παραδοσιακών οργάνων (μαντολίνο, ακορντεόν, bagpipe, tin whistle) για την κέλτικη γεύση και την αλήτικη φωνή του Al Barr, είναι γαμώ τις φάσεις. Άψογοι σε αυτό το θέμα. Όταν είναι να γράψουν δική τους μουσική, εκεί κάπως τους χάνω.

Το Warrior's Code ξεκινάει με το δυνατό Spirit's Alive, το πολύ καλό Warrior's Code κι ύστερα ακολουθούν 12 κομμάτια εκ των οποίων τα 5 είναι διασκευές. Το παραδοσιακό Captain's Kelly Kitchen, το (σκέτη ανατριχίλα) The Green Fields of France, το I'm Shipping Up to Boston του Woody Guthrie (με την fascists killing machine κιθάρα του), το The Auld Triangle (πάμε ρε Bohemians!) του Brendan Behan (που καλημερίζω το άγαλμά του καθημερινά) και το γηπεδικό Tessie. Το υπόλοιπο μουσικής του δίσκου το βρίσκω απλά fillers (ίσως το Sunshine Highway να σώζεται κάπως). Από μία μπάντα που το status της έχει φθάσει σε sold out παγκόσμιες τουρνέ, γεμίζοντας αρένες και μεγάλα clubs, θα περίμενα να έχουν γράψει λίγο περισσότερη ποιοτική μουσική (για το είδος που πρεσβεύουν) στον καλύτερό τους δίσκο.

Στην τελική ποιος πίνει Murphys, μονο Kilkenny ρε!