Iron Maiden - Powerslave (1984)/Somewhere in Time (1986)

 

Η φωτογραφία αποτυπώνει ακριβώς και το μέγεθος της εκτίμησης που έχω για τα δύο άλμπουμ. Κλάσεις ανώτερο το Somewhere in Time και ψιλο-ότι να 'ναι (για Maiden δεδομένα) το Powerslave. Παλαιότερα όμως δεν ήταν έτσι, είχα ακριβώς την αντίθετη άποψη. Το Powerslave ήταν η δισκάρα και για το Somewhere αναρωτιόμουν τι του βρίσκει ο κόσμος. Η φάση λειτούργησε ακριβώς σαν το πείραμα με τα συγκοινωνούντα δοχεία.

Και τα δύο άλμπουμ τα άκουσα πάνω κάτω την ίδια περίοδο κι έχουν συνδεθεί στη μνήμη. Είχα πορωθεί με το Aces High και το 2 Minutes to Midnight και για κάποιο λόγο έκοβα φλέβες για την τριπλέτα Flash of the Blade, Duellist και το Κυριακή στο Χωριό. Το Powerslave είχε σκάσει σαν βόμβα μέσα στο μυαλό μου, ενώ το Rime of the Ancient Mariner θεωρούσα πως ήταν το επικότερο έπος στην ιστορία των επών.

Από την άλλη, το Somewhere μου είχε προκαλέσει λίγο ηχητική βαρυστομαχιά. Πλην του Wasted Years που σε αρπάζει με την μία το υπόλοιπο άλμπουμ δεν το έπιανα. Δεν είχα εκτιμήσει ούτε καν το εξώφυλλο που φήμες λένε πως υπάρχουν κρυμμένα references που ακόμη κανείς δεν έχει ανακαλύψει στο αριστούργημα του Riggs. Ήταν και το περίεργο στιχουργικό περιεχόμενο, κάτι για μοναξιές του δρομέα που τρέχει μακριά, για ξένους στα ξένα, ο Κούδας και τον Dickinson να στέλνει φιλάκια στη μπιμπιμπό.

Ο πανδαμάτωρ χρόνος μου άλλαξε την άποψη για το Powerslave, η πλειοψηφία των κομματιών "κακογέρασε" μέσα μου, με εξαίρεση την έναρξη και τον επίλογο του άλμπουμ. Για Maiden δεδομένα, το Powerslave έπεσε αρκετές θέσεις στις λίστες που αρεσκόμαστε οι μεταλλάδες να φτιάχνουμε στο μυαλό μας. Η γκάνβλα που είχα για το Powerslave μεταφέρθηκε στο Somewhere in Time την περίοδο που ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα.

Μετά από ατελείωτα μαθήματα με το δάσκαλο, με τον χειρότερο μαθητή που θα μπορούσε να έχει ποτέ (δεν μπορούσα να συγχρονίσω την παλάμη μου ώστε τα δάχτυλα να "αντικρύζουν" σωστά την ταστιέρα) κι αφού κατάφερα να βγάζω το Smoke on the Water (κι ένοιωσα πως είμαι έτοιμος να ροκάρω τα πλήθη), μπήκα στη φάση να βγάλω το Caught Somewhere in Time. Και σε κάποια απροσδιόριστη φάση είναι που νοερά αναφώνησα "τι λες τώρα..". Νομίζω πως είναι γενικότερο φαινόμενο η τρομακτική διαφορά πληροφορίας κι ερεθισμάτων που λαμβάνει ένας ακροατής πριν και μετά την ενασχόλησή του με ένα μουσικό όργανο.

Έβαλα όλο το άλμπουμ να ξαναπαίξει σε λούπες κι ήταν σαν το άκουγα πρώτη φορά. Πωωω, πόσο γαμάτο είναι, τι κιθάρες ποίημα είναι αυτές που δεν τις πήρα χαμπάρι ο άμπαλος. Πόσο μαμάει το Sea of Madness, πάμε ρε Μέγα Αλέξανδρε να κάνουμε πορεία εκτός συνόρων γιατί ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί, ρε Feel like I've been here before τραγουδάει ο άλλος τι φιλάκια και πίπες. Είχα πορωθεί άγρια, μία πόρωση που δεν έφυγε ποτέ.