Avantasia - Ghostlights (2016)

 

Υπάρχουν συγκροτήματα που νοιώθω τον ψυχαναγκασμό να συμπληρώσω τη δισκογραφία τους. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνα που παίζει οπαδική σχέση (βλέπε Guardian) όπου εκεί θα πάρω και το αλμπουμ ακόμη κι αν είναι χωρίς κομμάτια (πως δεν έχουν σκεφτεί ακόμη κάτι τέτοιο οι KISS), αλλά είναι κάποιες μπάντες που υπάρχει πιο χαλαρή σχέση αλλά η δισκογραφία πρέπει να είναι πλήρης.

Οι Avantasia είναι ένα από αυτά (δυστυχώς για το πορτοφόλι μου είναι πολλά). Ύστερα από το ταρακούνημα που έφαγα στις αρχές του αιώνα με τη Metal Opera διλογία, ο Tobias Sammet ανέβηκε μερικές σκάλες πιο πάνω στην υπόληψή μου, αν και ήδη τον είχα ήδη δίπλα στον εξίσου μικρός το δέμας Kai, με τις Edguy κυκλοφορίες και τις live εμφανίσεις.

Το Ghostlights το πήρα με το που κυκλοφόρησε, σε limited digibook έκδοση, με το bonus live CDάκι, ωραίο, σένιο, απόλυτα ερωτεύσιμο. Με τον έτερο Avantasόρο του, Sascha Paeth και τουμπανο συμμετοχές Dee Snider, Geoff Tate, Bob Catley, Jorn Lande (δεν υπάρχει metal/rock όπερα που να του έχει διαφύγει), ο τεράστιος Kiske, ο (ποτέ δεν χώνεψα τη φωνή του) Hietala κι η (παντρέψου με τώρα) Sharon Den Adel. Το concept συνεχίζει από το προηγούμενο άλμπουμ, το Mystery of Time, με την ιστορία του Aaron Blackwell που αλληλοεπιδρά με τους υπόλοιπους χαρακτήρες δίνοντας επιφανειακή φιλοσοφία σε στίχους που διαβάζονται ευχάριστα.

Songwriting αποκλειστικό από τον κοντό, παραγωγή ο Sascha, πομπώδης παραφορτωμένες μπαμπάτσικες συνθέσεις (βλέπε Let the Storm Descend upon You) σαν κάτι λαχταριστά βρώμικα από καντίνα στη Δεκελείας, κομμάτια που συγκεκριμένοι guests δίνουν ερμηνεία (The Haunting με Snider, Seduction of Decay με Tate, A Restless Heart and Obsidian Skies με Catley), όλα καλά, όλα γνώριμα.

Υπάρχει ένα όμως μεγάλο "αλλά". H ποιότητα του Ghostlights όπως και κάθε Avantasia άλμπουμ είναι αδιαμφησβήτητη. Όταν υπάρχει το budget να μαζεύεις θρυλικές φωνές στο δίσκο σου, δύσκολο να βγει κακό αποτέλεσμα (μόνο ο Tolkki το κατάφερε αυτό, respect). Και το δίδυμο Sammet/Paeth παίζει καλή μπαλίτσα. Αλλά (φτάνω στο point), από το Scarecrow κι έπειτα το Avantasia project έχει χάσει το δρόμο του. Απομακρύνεται από την χρυσή power κυκλοφορία που με μάγεψε τότε. Ακούω το Draconian Love κι αναρωτιέμαι "έχει αυτό την ελάχιστη μουσική συγγκένεια με τα Metal Opera?" Στην αρχική διλογία ο Sammet έγραψε ύμνους κι έφερε φωνάρες (έφερε τον Kiske,... δάκρυα) να τους τραγουδήσουν. Από το Scarecrow κι έπειτα, (και το Ghostlights είναι το τέλειο παράδειγμα), φέρνει φωνές κράχτες και γράφει τραγούδια για να βγει το άλμπουμ. Η μουσική υπηρετεί τους καλλιτέχνες κι όχι το αντίθετο.

Κι είναι λογικό επακόλουθο. Τέτοια projects θέλουν το χρόνο τους, τις σωστές συγκυρίες, το σωστό timing. Οι Avantasia δισκογραφούν με ρυθμό κανονικής μπάντας (σε λίγο θα ξεπεράσουν και τους Edguy σε κυκλοφορίες), λογικό είναι να αποκτήσουν τη φθορά που λαμβάνει μία μπάντα, την εξέλιξη (που δεν είναι πάντα αρεστή από το κοινό) και να ασθενήσει η μαγεία τέτοιων θρυλικών συνυπάρξεων.