Iron Savior - Titancraft (2016)

 

Limited σε 500 κομμάτια clear βινύλιο. Έχω την τιμή να είμαι ένας από τους 500 ανθρώπους που έχουν τον 11ο δίσκο των Savior σε αυτή το σπάνιο format. Κοιτιέμαι στον καθρέφτη, αποφεύγω οπτική επαφή με τον σκεμπέ, χαμογελώ με ικανοποίηση και σκέφτομαι "ευτυχώς που είσαι παντρεμένος αγόρι μου γιατί δεν θα τα προλάβαινες τα γκομενάκια με τέτοιο κόσμημα στη συλλογή σου". Η αλήθεια είναι πως με Iron Savior δεν γάμησε κανείς, αλλά η παρέα του Piet Sielck συνεχίζει να γαμεί και να δέρνει κυκλοφορώντας τέτοια διαμάντια.

Το Titancraft με ανατίναξε σαν Aeldari Eagle Bomber. Οι πάντες είχαν τους Savior σαν την κλασσική power μπάντα που θα επαναπαυτεί στις δάφνες του παρελθόντος κι απλά θα κυκλοφορεί ένα safe μέτριο άλμπουμ από γραμμή παραγωγής κάθε 3-4 χρόνια, αφορμή για περιοδεία και το μεροκάματο να βγαίνει. Αυτές τις απόψεις τις ακούω από τις αρχές του αιώνα, πριν ακόμη βγάλουν το (άλλο διαμάντι) Condition Red. Κι όμως κάθε φορά εκπλήσσουν με την μουσική ποιότητα που φέρουν σε κάθε κυκλοφορία.

Από τις αρχές της ύπαρξής τους, στα διάφορα μεταλλικά στέκια, τους είχαν κολλήσει ταμπέλες όπως "Guardian με τέρμα τα γκάζια", "εκεί που οι Gamma Ray συναντούν τους Accept", λες κι η μπάντα δεν μπορούσε να αυτοπροσδιοριστεί. Ως μέγας φαν της τεράστιας δουλειάς που έχει παρουσιάσει ο Piet Sielck στο μεταλλικό σύμπαν (μακάρι μία μέρα να τον γνωρίσω, να του σφίξω το χέρι και να τον ευχαριστήσω), το Titancraft είναι δίσκος δικαίωσης κι επιβράβευσης της εμπιστοσύνης και στήριξης. Οι Iron Savior έχουν τον δικό τους ήχο, είκοσι χρόνια τώρα, έχοντας αποκτήσει πνευματικά τέκνα σε Αμβούργο και ευρύτερη Γερμανία.

Στα του δίσκου (δισκάρας καλύτερα), το από την εισαγωγή Under Siege ξεκινούν οι ανατριχίλες (ειδικά με την distorted φωνή απόγνωσης στο background) και το Titancraft είναι έτοιμο να μας ταξιδέψει Where No Man Has Gone Before. Συνέχεια με Way of the Blade και heavy metal στα καλύτερά του, Seize the Day κλασσικό Iron Savior κομμάτι με πολλές παρελθοντικές αναφορές (καλό κομμάτι αλλά ιδέες που έχουν ξαναπαιχτεί από τη μπάντα). Καλπασμός αλόγων στην εισαγωγή του Gunsmoke (κι αναφορά στο Maginificent Seven) αλλά τέτοια heavy κομματάρα (με δεδομένο το sci-fi χαρακτήρα των Savior) θα μπορούσε να είναι το απόλυτο soundtrack για το BraveStarr.

Το Beyond the Horizon, ένα ακόμη τυπικό Iron Savior αλλά απόλυτα ποιοτικό, το The Sun Won't Rise in Hell αν και δεν θεωρείται από τις δυνατές στιγμές του δίσκου είναι το προσωπικό αγαπημένο. Το Heavy Metal μεγαλείο συνεχίζει με το "φουλ τους κινητήρες" Strike Down the Tyranny και το αδύναμο Brothers in Arms (ίσως το μόνο μελανό σημείο του δίσκου). Το I Surrender είναι η power μπαλάντα που αφιερώνεις σε μεταμεσονύκτια ραδιοφωνική εκπομπή στη σύζυγο/κοπέλα/ότι στήριγμα έχει ο καθένας στη ζωή του και το ακούς με δάκρυα χαράς κι ένα τζόνι κόλα στο χέρι.

Για κλείσιμο το power ανθεμικό Rebellious, που στιχουργικά εξυμνεί τον κάθε είδους επαναστάτη με αρχές κι αξιοπρέπεια. Άψογή τελμάτωση του δίσκου με ένα τραγούδι που σου μεταφέρει δύναμη και θετικά συναισθήματα για να βγεις και να αλλάξεις τον κόσμο προς το καλύτερο (αφού πρώτα έχεις κόψει τον κώλο του κάθε συστημικού καριόλη).