H 4η Μαίου έχει καθιερωθεί ως ημέρα Star Wars (May the fourth be with you κι έτσι...). Εκείνη την ημέρα όλοι οι Star Wars fans κάθονται και λιώνουν σε μαραθώνιους να βλέπουν τις τριλογίες του George Lucas. Φλωριές…, διαστημικές ιστορίες για παιδάκια. Παίρνω την πρωτοβουλία κι ορίζω την 19η Μαρτίου ως επίσημη ημέρα Conan the Barbarian. Ο Μάρτιος είναι ο μήνας αφιερωμένος στον θεό του πολέμου Άρη (incarnation του Crom) κι ο αριθμός δεκαεννέα ομοιάζει (με πολύ φαντασία) με πολεμιστή που κρατάει το δόρυ του (19).
Εκείνη η ημέρα θα πρέπει να αναλώνεται σε ανάγνωση της Robert Howard λογοτεχνίας, λιώσιμο στα comic της περιόδου Roy Thomas/John Buscema, στήσιμο server για Age of Conan (και το Conan Exiles είναι καλό), προβολή της τηλεοπτικής σειράς Conan the Adventurer (τεράστιε Ralf Moeller), κατανάλωση μπριζολιδιών, ατελείωτα μπουκάλια μπύρας και βάρβαρο σεξ με μελαχρινό γκομενάκι (αυτό είναι optional για ευνόητους λόγους). Όλη η ημέρα πρέπει να "ντυθεί" με τη μουσική των Ironsword που θα παίζει στο repeat. Οι Πορτογάλοι μύστες του επικού heavy metal που τιμούν ευλαβικά τον σπουδαίο ήρωα της νεότερης λογοτεχνικής γραμματείας (μέχρι και την γραμματοσειρά Crom χρησιμοποιούν για τον τίτλο του άλμπουμ).
Με το που ανοίγω το gatefold του διπλό βινύλλιο Servants of Steel, έχει οδηγίες χρήσης: "To be played at maximum volume!". Αυτονόητη οδηγία αφού με το που θα μπει η βελόνα στο αυλάκι, το χέρι πάει αυτόματα στο volume ποτενσιόμετρο και να το γυρίζει προς τα δεξιά μέχρι να βρει τοίχο. Ο δίσκος περιέχει τόση πολύ επική μουσική γαματοσύνη που ο εγκέφαλος αυτόματα δίνει οδηγία "ψιτ μεγάλε, δεν θέλω να χάσω ούτε ίχνος decibel από αυτό το αριστούργημα". Προειδοποίηση που θα έπρεπε να υπάρχει είναι όταν παίζει ο δίσκος, να υπάρχει ένας κουβάς πρόχειρος για το λιωμένο ατσάλι που χύνεται από το πικάπ.
Από τα μελοποιημένα έπη του Κιμμέριου ήρωα που παρουσιάζουν οι Iron Sword, μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο, μιας και πάντα θέλω να τα απολαύσω όλα. Αν μου έβαζε ο Conan το σπαθί στο λαιμό κι έπρεπε να διαλέξω τρία: (i) το περίτεχνο Tower of the Elephant, (ii) το (έρχομαι να σας πάρω τα κεφάλια καριόλιδες) Red Nails και (iii) το (guitar was made to serve the gods of epic heavy metal) Isle of the Damned. Ύστερα ο Κιμμέριος θα μου έπαιρνε φυσικά το κεφάλι γιατί θα έπρεπε να είχα βρει έναν τρόπο να συμπεριλάβω όλα τα κομμάτια (δεν βγάζεις άκρη με τους βάρβαρους).
Δίσκος στολίδι για τη συλλογή μου, που προτρέπει τον Mark Shelton να χαμογελάει με ικανοποίηση εκεί ψηλά στην αίθουσα ψυχών του Arioch.
No comments:
Post a Comment