Οι Jag Panzer έχουν ακόμη ζωή, θα υπάρξουν μελλοντικές κυκλοφορίες αλλά δύσκολα θα αλλάξουν οι ακόλουθες προσωπικές σταθερές. Αγαπημένο άλμπουμ το The Fourth Judgment, χειρότερο άλμπουμ το Dissident Alliance (αυτό θέλει πολύ κόπο να ανατραπεί) και πιο σπουδαίο/επιδραστικό άλμπουμ το Ample Destruction. Το βινύλιο της συλλογής μου είναι μία true 80s χρονοκάψουλα με underground τσαμπουκαλεμένο heavy metal που βρωμάει δερμάτινη ιδρωτίλα, μπύρα και τσιγαρίλα Καρέλια Ρεκόρ (εγγυημένος καρκίνος στα τέσσερα πακέτα - κανείς δεν έσπασε το ρεκόρ).
Η ιστορία του συγκεκριμένου άλμπουμ με τις bootleg κυκλοφορίες ήταν πάντα ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης, σημείο αναφοράς για τις συγκρίσεις μεταξύ των ιδιαίτερων φωνών των Conklin, του Parduba, του συγχωρεμένου Conca και το εξώφυλλο του μόνιμος υποψήφιος για το χειρότερο στην ιστορία του γκρουπ (αγαπώ τα Playstation 1 εξώφυλα των 90s Jag Panzer). Άλμπουμ ζωντανή ιστορία μουσικού ιδιώματος εύκολα μπορεί να πυροδοτήσει συζητήσεις και λεκτικά debates, που είναι σκέτη απόλαυση για παρείστικη διάθεση, μπύρες και τον ίδιο το δίσκο να παίζει στο repeat.
Και τα εννέα κομμάτια έχουν (πάνω κάτω) ισάξια ποιότητα και δυναμική. Ξεχωρίζω το Warfare για την ρυθμική απαγγελία του Tyrant (με κορωνίτσες εκεί που πρέπει), το Reign of the Tyrants για το μαγικό κιθαριστικό κάλπασμα του Tafolla (ξεκόλλα, τα έχεις παίξει όλα), και το σπονδυλωτό κομμάτι The Crucifix που δεικνύει πως και το underground έχει δικαίωμα στο έπος.
Το κομμάτι της συλλογής μου είναι το remastered βινύλιο που κυκλοφόρησε η High Roller πριν από λίγα χρόνια, με το bonus track το Black Sunday (που του έχουν κολλήσει στο τέλος μία ραδιοφωνική promo διαφήμιση του άλμπουμ εκείνης της εποχής, λίγο what the fuck φάση όταν το πρωτοάκουσα).
No comments:
Post a Comment