Εκλαμβάνω δείγμα πως γερνάω (αν κι ο άντρας ωριμάζει, ποτέ δεν γερνάει) την προτίμησή μου στα μακροσκελή μουσικά κομμάτια, αντί για τα τρίλεπτα σφηνάκια που κυνηγούσα στα νιάτα μου. Αυτή η εγκεφαλική "αλλαγή" ήταν ξεκάθαρη όταν άρχισα να ακούσω το Book of Souls των Maiden που είναι πήχτρα στα "δεν λέει να τελειώσει" τραγούδια. Τρία κομμάτια άνω των δέκα λεπτών (με το Empire of the Clouds να πλησιάζει τα είκοσι), επτά κομμάτια άνω των πέντε λεπτών ενώ το μικρότερο (Tears of a Clown) είναι στα 4:59.
Επί σαράντα χρόνια έχουν κυκλοφορήσει ένα σκασμό δίσκους με ατελείωτες μουσικές ιδέες. Που στον πούτσοinson βρίσκουν την όρεξη οι Maiden, από το A Matter of Life and Death κι έπειτα, να ξεκωλώνονται στο γράψιμο δεν μπορώ να το καταλάβω. Φαίνεται πως δεν πήραν ναρκωτικά όταν ήταν νέοι κι ανακάλυψαν τώρα στα γεράματα την αμφεταμίνη (working class drug κι έτσι). Όποια εξήγηση κι αν υπάρχει, δεν με χαλάει καθόλου, δώστε μουσική στο λαό. Από όλα τα δεινοσαυροσυγκροτήματα, δεν έχω απαίτηση για ένα δεύτερο Seventh Son αλλά θέλω να δω την εμπειρία δεκαετιών αποτυπωμένη στο πεντάγραμμο. Και το Book of Souls δεν απογοητεύει.
Το εναρκτήριο If Eternity Should Fail μπαίνει κατευθείαν στα best of. Είναι 100% pure Maiden classic που γουστάρει ο κάθε οπαδός της μπάντας, o Bruce έγραψε έπος. Προσπερνώ το Speed of Light που πάει (και καλά) να φέρει μυρωδιά από το 80s παρελθόν (αυτές τις μαλακίες να μην έκαναν), το βρίσκω κάπως δήθεν και ψιλοβαρετό (αλλά το βιντεοκλιπ με τα videogames γαμεί άγρια). Το The Great Unknown είναι ok, κάνει όμορφη γέφυρα για το άλλο έπος, το The Red and the Black. Είναι προφανές πως ο Harris έκανε συρραφή (όμορφων) ιδεών για να του βγει ένα κομμάτι δεκατρία λεπτά και το έντυσε στιχουργικά με την ομώνυμη γαλλική νουβέλα. Το αποτέλεσμα μου αρέσει, το γουστάρω όταν παίζει και το γούσταρα ακόμη περισσότερο live. Και το When the River Runs Deep είναι just ok, ενώ η αποκάλυψη είναι το Book of Souls του Gers που όχι απλά γράφει κομμάταρα με πανέμορφες κιθάρες, αλλά βαφτίζει και το άλμπουμ. Janick Gers, ο Αλέκος Αλεξανδρής του heavy metal, που αντέχει στο χλευασμό και στην αμφισβήτηση, αλλά μπαίνει βασικός στο δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος και βγαίνει πρώτος σκόρερ.
Το δεύτερο CD της κυκλοφορίας είναι πιο αδύναμο. Έχει τίμια κομμάτια (Death or Glory, The Man of Sorrows) που κυλούν όμορφα αλλά καμία έκπληξη. Και το κλείσιμο Empire of The Clouds, θα μπορούσε να είναι soundtrack ταινίας εποχής με θέμα την μοιραία πτήση του R101, έχει καλές στιγμές, ωραία μουσικά θέματα, ερμηνεία ο Dickinson, αλλά δεν το βάζεις δίπλα στο Rime of the Ancient Mariner.
Πλήρως ικανοποιημένος από Maiden που, μαζί με άλλους συνταξιούχους συναδέλφους (που δεν πεθαίνουν κιόλας - τα λέει ο Λοβέρδος), κανονικά θα έπρεπε να αποσυρθούν εδώ και χρόνια (και να αφήσουν καμία καινούργια μπάντα να πουλήσει κάνα δίσκο), συνεχίζουν να κυκλοφορούν άλμπουμ σαν κι αυτό.
Πήρα και το Live Chapter (που κανονικά δεν θα έπρεπε), το οποίο είναι μόνο διπλό CD (no visual), για τη συλλογή της φάσης και γιατί τους είδα live στο Δουβλίνο, στην τότε περιοδεία που έκαναν, οπότε έχω την ψευδαίσθηση πως η φωνή μου στο Wrathchild βρίσκεται κάπου εκεί μέσα.
No comments:
Post a Comment