Έχω ιδιαίτερη αγάπη για αυτή τη μπάντα. Την αντιμετωπίζω σαν την "μικρή" ομάδα που η πλειοψηφία των οπαδών κάποια υποστηρίζει, σαν εναλλακτική καψούρα παράλληλα με το μεγάλο σύλλογο της πόλης. Θα ήθελα πολύ να επανασυνδεθεί με τον πρωτεργάτη της Thomen Stauch, τους Persuaders Carlsson και Norberg και τον Piet Sielck στην παραγωγή. Αμφιβάλω αν κάτι τέτοιο θα γίνει, μάλλον με το όνειρο θα μείνω, οπότε απολαμβάνω τα δύο άλμπουμ που έγραψαν στα '00s.
Έχω ξεκάθαρη προτίμηση στο Dreamland Manor που Guardianίζει περισσότερο, ενώ το Of Doom and Death έχει πιο πολύ Iron Saviorίλα. Δισκάρες και τα δύο, κι ας λείπει ο Stauch από το δεύτερο με τον Mike Terrana να γεμίζει τα παπούτσια (που λογικά είναι μέσα στη μπόχα από την ιδρωτίλα που παράγει ο ντράμερ με τη δίκαση) του Thomen.
Η συνταγή είναι πάνω κάτω η ίδια. Καταιγιστικός ρυθμός με τις ριφάρες τη μία πίσω από την άλλη και τη χαρακτηριστική φωνή (που ο Kürsch έκανε trademark) του Jens Carlsson να χώνει ασταμάτητα. Οι δομές των κομματιών ελάχιστα progressοβίζουν, όπως οι Guardian της χρυσής εποχής, δίνοντας μπόλικα μπαμπάτσικα επτάλεπτα κομμάτια για να γουστάρουμε. Από μία ηλικία και μετά, απολαμβάνω τα μακροσκελή τραγούδια πολύ περισσότερο από τα τρίλεπτα σφηνάκια του στυλ "παίζω ένα ριφ, πάρε κουπλέ, πάρε ρεφρέν, τελειώσαμε πάμε για μπύρες".
Αγαπημένα κομμάτια το Empire και το From the Ashes (που μαϊμουδεύει αρκετά το Imaginations from the Other Side) και το ομότιτλο. Μνεία και στο Ballad of Susan, το όποιο αν και το παραβρήκα επιτηδευμένο Queen, έχει πολύ δυνατό ρεφρέν που μέχρι κι ο Roland Deschain το εγκρίνει.
Κυκλοφορία που βάζει κάτω και σαπακιάζει τα δύο τελευταία Guardian κι αποδεικνύει πόσο λάθος ήταν η στροφή που πήρε η μπάντα (ο μεγάλος σύλλογος της πόλης) μετά την αποχώρηση του τεράστιου Thomen the Omen.
No comments:
Post a Comment