Judas Priest - Redeemer of Souls (2014)

 

Night Crawler, Sentinel, Jugulator, Jawbreaker, Angel of Retribution, και πόσοι άλλοι characters έχουν γεννηθεί από το μουσικό σύμπαν των Priest. Αν ήμουν ο Bob Chapek (Disney CEO), θα αγόραζα όλο τον Judas Priest οργανισμό (αν δεν το έχουν ήδη κάνει, έχουν αγοράσει ολόκληρο τον πλανήτη αυτοί, η Γη σε λίγο καιρό θα ονομαστεί Disneyland), και θα δημιουργούσα κόμικ και ταινίες με όλους αυτούς τους χαρακτήρες. Και στο κορύφωμα του υπερεπιτυχημένου franchise θα τους οργάνωνα σε ομάδα με τον Nostradamus για ηγέτη (Professor Xavie φάση κι έτσι), και θα αποτελούσαν τους Leather Rebels στην τελική μάχη ενάντια στο Hell Patrol.

Έτσι λοιπόν, το 2014 το origin story ενός νέου Priest χαρακτήρα του Λυτρωτή των Ψυχών, φορώντας την καλή του καπαρντίνα-επιδειξία, έρχεται powerful, unflinching and bearing the eternal force that will proclaim and assert metal's deliverance.

Πρώτη κυκλοφορία μετά την αποχώρηση του Downing και τη ρήξη ενός από τα πιο σημαντικά δίδυμα στην ιστορία της ανθρωπότητας (K.K/Tipton), κάνοντας υπομονή 6 χρόνια από το αμφιλεγόμενο Nostradamus. Το ερώτημα ήταν, Priest χωρίς K.K γίνεται; Όλα γίνονται, εδώ υπήρξε Thin Lizzy χωρίς Lynott, Dio με "Dio" σε ολόγραμμα κι οι KISS προσπαθούν να μάθουν στις μάσκες να παίζουν τα μουσικά όργανα ώστε να διαιωνιστεί η μπάντα αφότου πεθάνουν (δεν νομίζω να δούμε ιδιαίτερη διαφορά στη μουσική αν γίνει κάτι τέτοιο).

Δεν είχα απαιτήσεις από το 18ο δίσκο μίας μπάντας που έχει προσφέρει τα πάντα στη μουσική που αγαπώ, αλλά οι προσδοκίες μου ήταν υψηλές. Μουσικοί με legendary status και 40 χρόνια εμπειρίας στην πλάτη τους θα παράξουν μία αξιόλογη κυκλοφορία, που δεν θα αγγίξει τις κορυφές του παρελθόντος αλλά θα είναι καινούργια Judas Priest μουσική και θα γαμάει. Κι αυτό ακριβώς είναι το Redeemer of Souls για μένα. Όμορφη Priest μουσική με τις πολύ καλές στιγμές όπως το Halls of Valhalla, το (δεν μοιάζει με Priest) Secrets of the Dead, το Sword of Damocles (που το θέμα της κιθάρας κοπιάρει Running Wild), το υπεργαμηστερό Battle Cry και το δυνατό εναρκτήριο Dragonaut. Έχει και ψιλοfillerιές αλλά με εξαιρετικό performance και παραγωγή, οπότε το τελικό αποτέλεσμα ικανοποιεί τις reasonable προσδοκίες μου και κυλάει ο δίσκος ευχάριστα.

Δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο το booklet, όχι για το design ή τις πληροφορίες που κάνω συνήθως. Είναι κοινό μυστικό πως το πρώτο πράγμα που κάνει κάποιος όταν αγοράσει ένα CD είναι να βγάλει το βιβλιαράκι να το χώσει στα ρουθούνια του ρουφώντας μία γερή δόση Offset χαρτίλας/πλαστικίλας, να φτιάξει κεφάλι ώστε να απολαύσει καλύτερα το άλμπουμ. Το booklet του Redeemer δεν ξέρω αν το παρασκεύασαν στην Καλαμάτα αλλά είναι απλά το κάτι άλλο...