Κι αποφασίζει ο Μανώλης Kαραζέρης με τον Marco Concoreggi να κυκλοφορήσουν έναν δίσκο ο οποίος θα αποτελέσει εγχειρίδιο για το πως πρέπει να παίζεται το επικό metal στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Μουσικό συγγραφικό ταλέντο να ξεχειλίζει, έμπειροι παιχταράδες στην ομάδα σε όλες τις θέσεις, η φωνάρα του Ιταλού που ακόμη στοιχειώνει μνήμες από τα Battleroar live και ξεκινάει το quest.
Epic metal σημαίνει σεβασμός στο παρελθόν και σκάει η αναφορά στο Hyrkanian Blades με το καλημέρα, στιχουργικά κι ηχητικά, στο πρώτο κομμάτι Return of the Blades. Και στο καπάκι σταυροφορίες με Soldiers of Light και τα γούστα χτυπούν κόκκινο.
Και σε περίπτωση που κάποιοι μουρόχαβλοι ακροατές άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους (και δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι παίζει εδώ), τρίτο κομμάτι In the Days of Epic Metal, πάρε Norse μυθολογία και φρόντισε να πέσεις στο πεδίο της μάχης άξιος ώστε να αντικρύσεις τον Odin στην αίθουσα της Valhalla (μη σε πάρει η Freya και σε σηκώσει). Φοβερό κλείσιμο της πρώτης πλευράς του βινυλίου με Camelot, King Arthur, τον (Gandalf wannabe) Merlin κι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης, με το Eyes of Merlin.
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το απόλυτο αρχέτυπο της επικής φαντασίας, τον Conan the Barbarian, η δεύτερη αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου, με τον ίδιο τον Κιμμέριο να συμφωνεί μαζί μου. Την θεματολογία του Dragon of the Mist δεν την έπιασα επακριβώς (ντροπή μου) αλλά το κομμάτι σπέρνει. Ακόμη πιο πολύ όμως σπέρνει το Reign of the White Knight (η καλύτερη στιγμή του δίσκου) που είναι τέλειο συνοδευτικό για βιβλία επικής φαντασίας στα σημεία ανάγνωσης που η κρεατομηχανή έχει πάρει μπρος κι αφήνει πίσω νεκρά κορμιά πολεμιστών. Ιδανικό κλείσιμο με αιώνια μάχη κόλασης παραδείσου και Demonslayer, κομμάτι που ανοίγει με majestic μεγαλοπρέπεια, συνεχίζει δυναμικά με ένα (time for headbanging) chorus ενώ παράλληλα ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας, γεμίζοντας δικαίωση κι ικανοποίηση τους οπαδούς αυτού του (larger than music) κινήματος.
Μετά την ολοκλήρωση της συγγραφής του πολύ καλού δίσκου, ήρθε και το καλλιτεχνικό δημιούργημα του Αλέξανδρου Βασιλόπουλου να κοσμήσει το εξώφυλλο/οπισθόφυλλου του δίσκου με τους πάντες να συμφωνούν. Εκεί που υπήρχε διαφωνία ήταν ως προς τον τίτλο. Η αρχική ιδέα ήταν κάτι σαν "Modern Guide How to Make an Epic Metal Album", αλλά η αντίδραση του Marco ήταν "Νο! Νο! Νο! Cazzo! Cazzo! Capito cazzo? Alberto Malesani Cazzo! Cazzo!", οπότε πήγαν στη πιο safe επιλογή, ΙΙΙ.
No comments:
Post a Comment