Έχω πολύ ψηλά τους Kreator στις thrash επιλογές μου, αλλά έχω ψιλοαπαξιώσει τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ. Από το Coma of Souls, όπου η παρατεταμένη εφηβεία του Mille και του Ventor δείχνει πως ολοκληρώνεται, οι Κάσατορ γίνονται Kreator και παίζουν πιο στοχευμένο μελωδικό thrash με βαρύτητα στον στίχο και συνθέσεις που διαχέονται από όμορφα μουσικά θέματα. Στην Κάσατορ περίοδο με πυλώνες το Pleasure to Kill και το Extreme Aggression είναι φάση "πουτάνα όλα" κάτι που δουλεύει ως μία ηλικία κι ύστερα έχει μόνο νοσταλγική αξία.
Ίδια φάση και με άλλα thrash συγκροτήματα. Απολαμβάνω πολύ περισσότερο τα πρόσφατα Overkill, τα τελευταία Testament, τα ώριμα Sodom. Θα έλεγε κάποιος πως μεγαλώνουμε παράλληλα, βλέπουμε τα πράγματα με περισσότερη γνώση κι εμπειρία. Το Pleasure to Kill είναι η οργισμένη εφηβεία, η φάση που ξεφεύγεις από την παιδική αθωότητα, ανοίγεις τα μάτια κι αντικρύζεις έναν κόσμο βουτηγμένο και δομημένο στα σκατά, οπότε η αντίδραση είναι "πουτάνα όλα" (ίσως η πιο thrash έκφραση) και τα ξαναχτίζω από την αρχή.
Find your own way, You must go alone, Kill all next to you
Ώσπου η εφηβεία λαμβάνει τέλος, μπαίνει πιο ορθολογικές σκέψεις στο κεφάλι, αντιλαμβάνεσαι πως αντί να σκοτώσεις τους πάντες που σε ενοχλούν γύρω σου, καλύτερα να συμβιώσεις μαζί τους. Κι η φρίκη της εφηβικής πρώτης αντίληψης μετουσιώνεται σε κίνητρο για προσωπική βελτίωση σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Εκεί είναι που μπαίνει το Pleasure to Kill στο συρτάρι (ή στο ράφι - ότι έχει ο καθένας) κι ενίοτε βγαίνει για να γουστάρω με τα Under the Guillotine, Rippng Corpse και Pestilence, ενθυμούμενος την εφηβική οργή.
Το κομμάτι της συλλογής μου είναι το Remasterd Digibook της Noise, με μπόλικο πράμα για ανάγνωση, hardcover (έτσι, σκληροί καριόληδες λέμε) και bonus το Flag of Hate EP.
No comments:
Post a Comment