Leave's Eyes - Njord (2009)

 

Εκτιμώ και σέβομαι την συνεισφορά της Liv Kristine στην ευρύτερη metal μουσική, ένας από τους πιονέρους στην εισαγωγή αιθέριων γυναικείων φωνητικών. Δεν είναι ιδιαίτερα το στυλ μου η γνωστή (για χρόνια) εναλλαγή του κάφρου τραγουδιστή που ρίχνει την βοθρίλα και της γλυκιά γυναικεία φωνής. Και πάρε τον κάφρο να τα χώνει στο ανυπεράσπιστο θηλυκό και να απαντά η αιθέρια ύπαρξη γεμάτη απόγνωση για την καταδικασμένη μοίρα της σε soprano mode, δραματική κατάσταση. Λίγο βαρετό κι επαναλαμβανόμενο, αλλά μάλλον άρεσε σε πολύ κόσμο γιατί θυμάμαι τουλάχιστον 10-15 συμφωνικογκόθικ μπάντες στα 90ς αυτής της φάσης που είχαν φτιάξει κάποιο καλό εμπορικό όνομα.

H Liv Kristine όταν αποχώρησε από τους Theater of Tragedy, δημιούργησε με τον τότε deathά και σύζυγό της, Krull, τους Leave's Eyes. Η ιστορία είναι γνωστή, η μπάντα ήταν οι Atrocity, με την Kristine στο μικρόφωνο κι αντί για deathιές έπαιζαν συμφωνικό εύπεπτο metal με (κι αυτή εύπεπτη) norse θεματολογία (μήπως πιάσουμε τους νέρντουλες ως κοινό).

Το Njord είναι το μοναδικό άλμπουμ που έχω ακούσει από το εν λόγω συγκρότημα. Το αγόρασα καθαρά για λόγους μία συνοδευτικής μουσικής σε χειμωνιάτικα βροχερά road trips σε ομιχλώδεις τοπία. Ήμουν 99% σίγουρος ότι η μουσική του Krull για το project αυτό θα έχει στην πλειονότητά του soundtrack χαρακτήρα, πολύ ατμοσφαιρικό όγκο και που και που θα βαράει και λίγο καμμιά ηλεκτρική κιθάρα. Και βέβαια τη φωνή της Liv.

Ήμουν στο δισκάδικο, είχα πάρει στα χέρια μου τα CD που υπήρχαν διαθέσιμα μπροστά από το ταμπελάκι Leave's Eyes (μέχρι και δικό τους ταμπελάκι, ποιος στη χάρη τους) και κρίνοντας από τους τίτλους των κομματιών είχα μπει στη διαδικασία επιλογής. Θα διάλεγα με βάση το εξώφυλλο, αλλά ήταν όλα το ίδιο πράγμα. Η Kristine ντυμένη νεραϊδομάγισσα του βορρά, με photoshop ενισχυμένα μπομπόνια, το ισοσκελές τρίγωνο πρόσωπό της να ρίχνει βλέμματα. Οπότε πήρα το Njord γιατί με τράβηξε ο τίτλος Irish Rain (το βροχερό road trip που έλεγα) η διασκευή Scarborough Fair και κάτι ψευτοvikings τίτλοι όπως Njord, Ragnarok και το Ιρλανδικό Emerald Island.

Κι έπεσα διάνα, ακριβώς όπως το περίμενα. Μουσική που είναι πασιφανές πως δημιουργήθηκε με συγκεκριμένη στόχευση, η έμπνευση είχε πάει περίπατο εκείνη την ημέρα, απόλυτα εμπορική που εξυπηρετεί όμως το λόγο για τον οποίο γράφτηκε. Δεν με χάλασε καθόλου, αυτό ήθελα, αυτό έλαβα. Μας κρατάει συντροφιά καθώς διασχίζουμε σκοτεινά δάση και λαγκάδια, δεν μένει στη μνήμη ούτε ένα τραγούδι αλλά who gives a fecking shit.