Lethean - The Waters of Death (2018)

 

Aπό τους δίσκους που οφείλω στο Forgotten Scroll και στο review του @CountRaven . Το κλείσιμο στο review αντικατοπτρίζει απόλυτα το μουσικό έπος των Άγγλων.

This is an amazing album. This is how epic metal should be played in my opinion: enough space for serious heavy metal and doom metal touches. Amazing agony riffs, but also complete melodic guitar parts and interludes, deep vocal melodies and a gray, misty almost mournful atmosphere.

Δύο πυλώνες δομούν την μαγεία που ξετυλίγεται στο Waters of Death, η ατελείωτη ριφολογία του James Ashbey με μίνι solo injections κι η φωνάρα της Thumri Paavana.

Ο επικός καμβάς δημιουργείτε από τον Ashbey που παίζει τις κιθάρες του και χρωματίζει τον ηχητικό χώρο. Άλλες μπάντες φέρνουν έναν πληκτρά, του δίνουν ένα σάπιο Sanyo κι αρχίζει να πατάει μπάσες νότες τις οποίες κρατάει για δεκαοκτώ τόνους κι (ουάααου που θα έλεγε κι ο Γιάνης) και φτιάξαμε ατμόσφαιρα. Αντί αυτής της κακομοιριάς, ο Ashbey απλά παίζει heavy/doom ριφάρες και γκρεμίζει το σύμπαν. Στον καμβά έρχεται να ζωγραφίσει η Paavana. H κοπέλα έχει απίστευτη φωνή, με επιβλητική doom χροιά χωρίς όμως να γίνεται κουραστική. Είναι η Μελπομένη, η μούσα της τραγωδίας, είναι η μονοφωνική στομφώδης απαγγελία σε αρχαίο δράμα που συνταράσει τις ψυχές του πλήθους. Η ιδανική ερμηνεύτριά για ένα τέτοιο project.

Έξι κομματάρες, σχετικά μεγάλης διάρκειας (πλην του μονολιθικού τετράλεπτου Across Grey Waters, που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει), ότι πρέπει για τα προσωπικά μου γούστα που απολαμβάνω μπαμπάτσικα κομμάτια με μπόλικη πληροφορία, τίγκα στην εμπειρία κι ερεθισμό απόκρισης διάθεσης. Το πιο χαρακτηριστικό άσμα του δίσκου το Time and the Gods και το προσωπικό αγαπημένο είναι το δεκάλεπτο έπος Devouring Fire, που το ντουέτο ξεδιπλώνει με αργούς (άλλα όχι βασανιστικούς) ρυθμούς τα μουσικά καλούδια ενός βιωματικού heavy/doom αριστουργήματος.

Στίχοι περιγραφικοί που κρύβουν εσωτερική αναζήτηση, παράθεση γεγονότων και συναισθηματικά φορτισμένοι μονόλογοι με τον λυτρωτικό χαρακτήρα της Λήθης (είναι και το όνομα της μπάντας στα Λατινικά άλλωστε). Οξύμωρο το όνομα πάντως γιατί τέτοια δισκάρα άπαξ και την γευτείς ακουστικά δεν την ξεχνάς με τίποτε.

Στα thanks credits υπάρχει κι Ελληνική παρουσία με τους Αλεξανδράκης, Μπακουλας που είχαν πρότερη συμμετοχή στη μπάντα, αλλά και του Nick Παπακώστα (φαντάζομαι εννοεί των Strikelight, κι όχι τον μπάρμπα από τους Vice Human).

Εξαιρετικό και το εξώφυλλο/πίνακας ζωγραφικής από τον καλλιτέχνη Stefan Bleyl, όπου μία ματιά που έριξα στο πορτφολιό του, έχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, αλλά δεν αναιρεί την φοβερή δουλειά που κοσμεί το βινύλιο μου.

Δισκάρα για ολονύκτιες ακροάσεις, ιδανικά με συνοδεία φωτιάς σε τζάκι, το πιστό σκυλί δίπλα στα πόδια του αφέντη και συναθροισμένους λαβωμένους (DnD) συμπολεμιστές, για μία επική βραδιά αναμνήσεων και περισυλλογής.