Είναι ξεκάθαρο πως αν στο ρόστερ των Mentalist δεν συμμετείχε ο τεράστιος Thomen Stauch, δεν υπήρχε περίπτωση να δώσω σημασία σε μία ακόμη random Γερμανική power μπάντα. Αλλά η παρουσία του και μόνο με έβαλε στην διαδικασία του pre-order με κλειστά τα μάτια και cross my heart and hope to die. Τους υπόλοιπους δεν τους ήξερα, παρά την παρουσία τους σε διάφορα μουσικά projects από δω κι από εκεί. Ειδικά ο Σουηδός τραγουδιστής Rob Lundgren έχει κρατήσει πολλά μικρόφωνα.
Ξεφυλλίζοντας αρχικά το booklet παρατήρησα κάποιο τυπογραφικό λάθος. Στα credits του artwork αναφέρεται ο Andreas Marschall. Λάθος πρέπει να είναι αυτό, ή κάποια συνωνυμία γιατί αδυνατώ να πιστέψω πως ο μέγιστος δάσκαλος σχεδίασε αυτό το ανυπέρβλητα αισχρό εξώφυλλο. Λογότυπο σε αποχρώσεις του πορτοκαλί σε ότι να 'ναι γραμματοσειρά με τις ακτίδες φωτός από πίσω στο να διαπερνούν τα σύννεφα του γαλανού ουρανού. Ανετά αυτό το καρακιτσαριό logo θα μπορούσε να παίξει σε αμερικάνικη τηλε-ευαγγελική εκπομπή. Ύστερα ο μπάρμπας (να υποθέσω ο Mentalist) με την καμπαρτίνα επιδειξία και την κουκούλα (ο άεργος τρίτος ξάδερφος του Τυφλού Φρουρού), κρατώντας την Ελεύθερη Ώρα, με το κίνημα των Αγανακτισμένων και τους Δεν Πληρώνω να κρατούν κομμάτια πίτσας με το Ying Yang. Θέλει σκληρά ναρκωτικά για να φθάσεις σε τέτοιο concept. Κι ο Λευκός Οίκος με το Κρεμλίνο και την Αγία Σοφιά στο background.
Το σοκ του εξώφυλλου ξεπεράστηκε εύκολα, έχω δει και χειρότερα. To έβαλα να παίξει με την αγωνία "για να δούμε τι θα ακούσουμε". Nothing special, τετριμμένο power metal της Γερμανικής σχολής των late 90s, πολλές ιδέες που έχουν χιλιοπαικτεί, στίχοι που περνούν απαρατήρητοι (You focus on your money app, Meanwhile you walk in a trap, Someone steals your purse away) αλλά με δύο τρεις καλές στιγμές που αξίζουν προσοχή.
Το Your Throne (δεν αναφέρεται στην τουαλέτα) είναι καλό κομμάτι και το γουστάρω. Δυνατές κιθάρες, δομή μεταβαλλόμενη (θύμισε λίγο τις Savage Circus ματσακωνιές), και τα φωνητικά να δίνουν πράμα. Επίσης το Run Benjamin θυμίζει (κάπως) παλιές καλές εποχές που το power metal από την χώρα του Bratwurst μοίραζε ανατριχίλες. Σε γενικές γραμμές, σαν φαν αυτής της μουσικής σχολής που μου έχει χαρίσει τόσο όμορφες στιγμές, το Freedom of Speech χτυπάει κάποια όμορφα καμπανάκια, οπότε το συνολικό αποτέλεσμα έχει ένα θετικό πρόσημο. Δίχως όμως να παραβλέπω πως το σύνολο του άλμπουμ είναι πράγματα που πάνω κάτω έχουν ξαναπαιχτεί, περισσότερο αναμασήματα του παρελθόντος παρά ρετρό μουσικές ιδέες για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Σε κάθε περίπτωση, η επαναδραστηριοποίηση του Stauch, μετά τους Serious Black, είναι σημαντική. Ακόμη κι αν θυμίζει επαγγελματία ποδοσφαιριστή που πλησιάζει τα σαράντα, με καράφλα και μπάκα και πλέον βολοδέρνει σε ομάδες Γ' κατηγορίας. Ανυπομονώ και την κυκλοφορία από το άλλο project του, τους Dawn of Amber. Τα teaser video που δημοσιεύουν εδώ και 2 χρόνια αφήνουν υποσχέσεις κι ίσως είναι το μεγάλο comeback του αγαπημένου μου βάρδου.
No comments:
Post a Comment