Όσοι έχουν παίξει το φοβερό cRPG Icewind Dale θυμούνται τον επικό διάλογο με έναν από τους Yuan-ti priests, που εξηγεί τον αρχέγονο φόβο που έχουν οι άνθρωποι για τα ερπετά. Όσοι δεν το έχουν παίξει, ντροπή κι αίσχος. Το Icewind Dale είναι φοβερό όπως και τα περισσότερα cRPGs βασισμένα στους Forgotten Realms κόσμους. Κάνω αυτή την άκυρη σύνδεση με τον τίτλο του δεύτερου άλμπουμ των Neverland που βάσισε εξώφυλλο και τίτλο στα ερπετά, αφενός για να δώσω τα εύσημα σε έναν μαγικό ψηφιακό κόσμο που μου χάρισε συγκινήσεις κι όμορφες εμπειρίες κι αφετέρου να γλυκάνω κάπως την απογοήτευση που πήρα από το άλμπουμ.
Δεύτερη κυκλοφορία για τους Neverland κι Ophidia (ω! φίδια). Είχα προσδοκίες από τον πρώτο δίσκο, αλλά απογοητεύτηκα. Τα φωνητικά πλέον έχει αναλάβει o Oganalp Canatan κι η Μαυράκη είναι σχεδόν απούσα. Έχει την εισαγωγική απαγγελία στο This Voice Inside, κάποια backing vocals και στο bonus Forest of Hope που μαϊμουδεύει ιδέες από το πρώτο άλμπουμ. Ο Κανάτας προσπαθεί αλλά νομίζω δεν έχει τη φωνή για να πάρει το άλμπουμ πάνω του.
Έπειτα είναι οι ίδιες οι συνθέσεις των τραγουδιών. Αδύναμες, λίγες, περιορισμένες, φιλόδοξες αλλά... δεν, θυμίζουν λίγο την ιστορία του ΟΦΗ στην επαγγελματική κατηγορία. Τα πιο αξιομνημόνευτα κομμάτια είναι εκείνα που έχουμε τους guests. To Silence the Wolves ξεχωρίζει εύκολα με τον Urban Breed να καρφώνει τις φωνητικές πάσες του Canatan. Πολύ ωραία κιθάρα και δυνατή συμμετοχή του Breed στο Silence the Wolves.
Την συμμετοχή του Mountain King στο Invisible War την βρήκα τελείως αταίριαστη. Το κομμάτι έχει όμορφες κιθάρες, ρυθμό κι αλλαγές που θέλεις να τις ακούσεις κι έρχονται κι οι δύο φωνές (Κανάτας κι Oliva) και το ψιλοχέζουν. Η φωνή του Oliva είναι "περίεργα" μιξαρισμένη λες και βγαίνει από το πηγάδι (που να χωρέσει εκεί ο χοντρός με τη Sadako) που δεν θα την αναγνώριζα (τη φωνή του, όχι τη Sadako) αν δεν ήταν γραμμένη στα credits του κομματιού. Κρίμα γιατί το τραγούδι είναι δυνατό.
Στο Ashes to Fall ο μεγάλος Edu Falaschi δίνει ερμηνεία σε ένα μίνι prog κόσμημα και το ανεβάζει δύο σκάλες πάνω (η μέρα με τη νύχτα το πόσο ταιριαστή είναι συμμετοχή του Falaschi σε σχέση με εκείνη του Oliva).
O μεγάλος πρωταγωνιστής του άλμπουμ είναι τα έγχορδα και στο πολύ καλό instrumental Into the Horizon γίνεται απόλυτα αντιληπτό. Overall ο δίσκος είναι μέτριος/αδιάφορος δεδομένου των προσδοκιών που δημιούργησαν με το ντεμπούτο.
Last but not least, έλεος ρε AFM με το επικοινωνιακό τρικ με το αυτοκολητάκι For Fans of Blind Guardian, Dream Theater, Fates Warning, Angra & Shadow Gallery. Σίγουρα Guardian δεν έχει το Ophidia πουθενά, Dream Theater δεν ξέρω αν θα ήθελα να έχει, Fates Warning (χμ... κάτι ψιλά), Angra (με δεδομένο ότι παίζει Falashi πάω πάσο), Shadow Gallery (not even close).
No comments:
Post a Comment