Orden Ogan - To the End (2012)

 

Πριν από λίγα χρόνια μου ψιθύρισε ένας φίλος πως οι Orden Ogan είναι οι νέοι Guardian και στο καπάκι είχα μπει στο διαδικτυακό δισκάδικο της γειτονιάς να παραγγείλω όλη τους τη δισκογραφία. (Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, με τόση μαλακία που με δέρνει πως κατάφερα να κάνω σεξ με γυναίκα.) Εν πάση περιπτώσει, όσο περίμενα τον ταχυδρόμο καρτερικά να φέρει την παραγγελία, έκανα μία μικρή έρευνα για το τι εστί Orden Ogan.

Μουσικό συγκρότημα από το Arnsberg, περιοχή που η γερμανική προφορά των κατοίκων είναι χειρότερη κι από Σκωτσέζο καράβλαχο. Βλέπω κάτι μαλλιάδες, κάτι μούσια ανάποδες τρίαινες, βλέμματα περίεργα, καλό ξεκίνημα. Όνομα, σωστό, τίμιο, Orden Ogan - The Order of Fear, σε μία μίξη Γερμανικών και Gaelic (Ógán = Fear). Μασκότ στα εξώφυλλά των δίσκων, ο Alister Vale, ένας immortal Gunslinger, με παρουσία στους στίχους των τραγουδιών. "Μπράβο λέω τα παλικάρια, το πάνε σωστά το γράμμα", γούσταρα με το εξωτικό όνομα - να γεμίζει και λίγο το 'Ο' section της CDοθήκης - Andreas Marschal (ναι ρε φίλε) στο εξώφυλλο, πάμε να ακούσουμε τίμιο metal, τευτονικό.

To άλμπουμ ξεκινάει με το ανθεμικό instrumental - The Frozen Few, όπως πρέπει να είναι πάντα το πρώτο κομμάτι ενός power metal album, να σε βάζει στο κλίμα. Το δεύτερο κομμάτι - To the End, πρέπει να σε αρπάζει από τα μαλλιά (εκτός αν είσαι καράφλας οπότε σου κάνει κεφαλοκλείδωμα) με δυνατή ριφάρα και κιθαριστικά σόλο υψηλού επιπέδου ώστε να μην διακοπεί η ροή του headbanging. Στο τρίτο κομμάτι - The Things We Believe In, έφαγα upper cut κι ένα χαμόγελο ικανοποίησης (που μόνο η μουσική μπορεί) στο πρόσωπο. Και στο Land of the Dead, πετάγονται σαν τις πορδές οι Guardian επιρροές, χωρίς όμως να κοπιάρουν τους βάρδους (εξαίρεση το Till the Stars Cry Out που η lead κιθάρα είναι λες και παίζει ο ίδιος ο Olbrich).

Ολόκληρο το To The End κυλάει φανταστικά για κάποιον που αγαπάει το ευρωπαϊκό power metal, δίχως εκπλήξεις, με φοβερές κιθάρες και ρυθμό, τις μπαλάντες, τα δυνατά περάσματα, τις soundtrack γέφυρες, απλή όμορφη μουσική που ξεσηκώνει εσωτερικά θετικά συναισθήματα, ανυψώνοντας το Υπερεγώ, οδηγώντας σε ψυχική έξαρση.

Υπήρχε όμως μία γαμημένη λεπτομέρεια (βασικά, καθόλου λεπτομέρεια) που με χάλασε. H φωνή του Sebastian Levermann. Δεν είναι κακή φωνή, άψογος επαγγελματίας μουσικός, η πλειοψηφία των συνθέσεων/στίχων είναι δική του αλλά δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στις φωνές που έχουν τιμήσει τη βαριά φανέλα του ευρωπαϊκού heavy/power. Και νομίζω πως το γνωρίζει κι ο ίδιος αν κρίνω την "υπερβολική" χρήση χορωδίας. Ειδικά σε slow tempo κομμάτια σαν το The Ice Kings, όπου περιμένεις ο τραγουδιστής να βγάλει πάθος, εκεί που θα ανοίξει διάπλατα το στόμα, θα κλείσει τα μάτια μέχρι τα φρύδια να αγγίξουν σαγόνι, θα λυγίσει και λίγο τα γόνατα υπό το ατελείωτο συναισθηματικό βάρος.... ε ο αγαπητός Sebastian δεν το κάνει.

Εξαιρετικό packaging από την AFM, με bonus δωράκι το DVD από την εμφανισή του στο Wacken το 2010.

Εν κατακλείδι, οι Orden Ogan χέστηκα αν είναι ή δεν είναι οι νέοι Guardian (ρε δεν έχουν πεθάνει οι βάρδοι, θα επιστρέψουν μία ημέρα), είναι μπαντάρα που μπήκε στη δισκοθήκη μου και σε αντίθεση με κάτι Opeth κι Ozzy, θα ανεβάσει το κύρος και την αξία του 'O' section της συλλογής μου.