Σε άλλες πιο αθώες εποχές, δύο δεκαετίες πίσω, ήταν mainstream να ακούς Cradle of Filth. Επίσης ήταν mainstream και ψαγμένο να κράζεις τη μπάντα του Dani Filth (ειδικά αν ήσουν Black-άς, έπεφτε το μπινελίκι σύννεφο). Εξαίρεση αποτελούσαν τα βαμπιρογκομενάκια που έσκαγαν στα metal bar της Αθήνας, με μπλούζες Cradle όπου τα νεανικά τους κάλλη (κοινώς βυζόμπαλα) έδεναν όμορφα με τους απόκοσμους τρόμους που αποτυπώνονταν στο ύφασμα. Επηρεασμένος από το όλο σκηνικό τρομοκρατίας, αγόραζα στα κρυφά τα CD των Filth και τα έκρυβα σε κουτί κρυψώνα το οποίο το είχα για τα ντρόγκια (το κουτί έγινε χρηστικό).
Μεγάλωσα όμως κι έμαθα πως τα μπελερίνια, πέρα από εργοστάσια παραγωγής σπέρματος, χρησιμεύουν κι ως κατάλογος στον οποίο γράφεις με ανεξίτηλο μελάνι, όσους χλευάζουν τις μουσικές σου προτιμήσεις. Απελευθερωμένος πλέον από τύψεις κι ενοχές, σαν αναγεννημένη vegan λεσβία, απολαμβάνω Cradle of Filth βοθροτσιρίδες με gothic/horror/vampirism/black/βάλε πράμα/ ηχητική επένδυση ακροβατώντας στο όρια της στιχουργικής κοσμικής τρέλας.
Το Bitter Suites to Succubi είναι ένα EP διάρκειας (σχεδόν) 50 λεπτών, που βγήκε στην πιο δημιουργική (κατ’ εμέ) περίοδο του συγκροτήματος μετά το Midian αριστούργημα. Περιέχει τρεις επανεκδόσεις από το (άλλο - ε όχι κι αριστούργημα) The Principle of Evil Made Flesh, έξι νέα κομμάτια πιστά στο Midian ύφος και μία διασκευή στις Αδελφές του Ελέους (No Time to Cry). Για όσους γουστάρουν εκείνη την CoF περίοδο, αυτό το EP ήταν λουκουμάκι πασπαλισμένο με κανέλα.
Πλέον δεν ασχολείται κανείς με αυτή τη μπάντα, οπότε βάζω το All Hope in Eclipse να παίζει και να αναπολήσω τις όμορφες εκείνες εποχές.
No comments:
Post a Comment