Τους Overkill πρώτα τους είδα live (στην Καρλσρούη) κι έπειτα άρχισα να παίρνω τους δίσκους τους. Θυμάμαι ότι είχα πάει για τους co-headline, Omen, αλλά τελικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό με την ενέργεια που έβγαλαν στη σκηνή οι ΥπερΣκοτωμός (πως σκατά μεταφράζεται το Overkill).
Σέβομαι κι εκτιμώ τους πρώτους δίσκους, τους κλασσικούς, αλλά για εμένα the real thing ξεκίνησε το 2010 με το Ironbound κι ότι ακολούθησε από εκεί και πέρα είναι ατόφιο thrash αριστούργημα. Το White Devil Armory κερδίζει (για την ώρα) στα σημεία τα πέντε άλμπουμ της πρόσφατης περιόδους. Το εισαγωγικό XDM με τους thrash ύμνους που ακολουθούν Amrorist, Down to the Bone, Pig και Bitter Pill κρύβουν πιο πολύ ενέργεια κι από την Πτολεμαΐδα. Οι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως να ανακαλύψουν με ποιο τρόπο το συγγραφικό δίδυμο Verni και Elsworth μέσα σε 10 χρόνια έγραψαν τόση πολύ καλή μουσική σε ένα υπερκορεσμένο είδος (ενώ θα πρέπει να κάνουν κι ανασκαφές για τα πτώματα που αφήνουν πίσω τους ύστερα από κάθε live).
Ενορχήστρωση έχει αναλάβει ο Mike Romeo των Symphony X (κάνει και thrashιές ο μπουλούκος) ενώ το φοβερό εξώφυλλο είναι του Travis Smith, με τα τρία αστέρια που μάλλον σηματοδοτούν τα τριάντα χρόνια δισκογραφίας των Overkill. Τρία αστέρια ο Τσουκαλάς από το New Jersey, Bobby, αλλά τα τέσσερα που φοράει ο αυθεντικός Τάκης δεν θα τα φθάσουν, ή αν τα φθάσουν ο Θρύλος θα έχει ήδη βάλει το πέμπτο.
Σημείωση για το digipack κομμάτι της συλλογής μου, περιέχει δύο bonus, το (την είδαμε Dropkick Murphys) The Fight Song και το (γαμάτο για bonus) Miss Misery.
No comments:
Post a Comment