Κάνω έκκληση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Μουσικής ή στο Map of Metal, να αναγνωρίσει το Eurovision Metal ως επίσημο subgenre της metal μουσικής που γνωρίζει τόση μεγάλη επιτυχία, εδώ και μία δεκαετία, με συγκροτήματα από Σουηδία και Γερμανία μεριά. Έχοντας εθιστεί στην ένοχη απόλαυση των Sabaton, Beast in Black (και λοιπών), πέρασα στο επόμενο στάδιο με τους Powerwolf. Συγκρότημα με τεράστια επιτυχία (κάτι κάνουν σωστά), που εμφανίστηκε στις αρχές του αιώνα για να δικαιώσει τους πέντε-δέκα περίεργους, που έπαιζαν στα 90s, Werewolf the Apocalypse.
Όπως ορίζει το μανιφέστο του Eurovision Metal, οι στίχοι πρέπει να καταπιάνονται με μία κύρια θεματολογία - οι Beast in Black έχουν το Berserk, οι Sabaton τις ιστορικές μάχες, οι Gloryhammer το Fife Saga - οι Powerwolf έπιασαν τον κόσμο των λυκανθρώπων (World of Darkness τελείως) για να δώσουν στο κοινό ανθεμικό πομπώδες, up tempo και στην τελική γαμάτο εύπεπτο power metal.
Με τον Attila Dorn στη φωνή να έχει μελετήσει τον master του τευτονικού γρεζιού, Chris Boltendahl, έχοντας προσθέσει λίγο vibrato και πολύ θεατρικότητα, περατώνει τα τραγούδια με τα distorted power chords, τα πλήκτρα και το καταιγιστικό rythm session να ξεχύνονται όλα μαζί στην αέναη μάχη των πλασμάτων της νύχτας.
Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποια πρωτοτυπία σε αυτό που κάνουν οι Powerwolf (πέρα ότι, όντας power metal μπάντα, έχουν εναγκαλίσει ένα φλώρικο corpse paint look). Το αν είναι ηλίου φαεινότερον ο εμπορικός προσανατολισμός του συγκροτήματος (είναι απίστευτο το πόσα ψιψιψώνια προσφέρουν στις box set εκδόσεις τους), η μουσική είναι που μετράει και κομμάτια σαν το Blessed & Possessed, All you can Bleed, Dead Until Dark, We are the Wild με κάνουν να περνάω καλά σαν ακροατής. Υπάρχει όμορφος ρυθμός, αισιοδοξία, δύναμη για ένα καλύτερο αύριο, πράγματα τελείως οξύμωρα με την καταραμένη μοίρα των λυκανθρώπων να είναι μόνιμα στη φάπα στα lore κάθε κόσμου μυθοπλασίας.
No comments:
Post a Comment