Όταν άκουσα για πρώτη φορά το 2112 είχα κατά-ενθουσιαστεί από το μουσικό μεγαλείο που περιείχε το άλμπουμ. Για μία περίοδο κουβαλούσα το CD μαζί μου, όπου κι αν πήγαινα. Ήθελα να το έχω μαζί μου, σε περίπτωση που τυχαία ανακαλύψω μία πύλη για ένα παράλληλο σύμπαν και να ταξιδέψω σε έναν κόσμο στον οποίο οι Lifeson, Peart και Lee δεν υπήρξαν ποτέ. Σε ένα τέτοιο μαγικό ταξίδι θα κατακτούσα τον κόσμο της εναλλακτικής Γης, έχοντας στα χέρια μου ένα μουσικό artifact που γράφεται μία φορά στα χίλια παράλληλα σύμπαντα.
Με μία παρόμοια ιστορία (την οποία αναίσχυντα κάνω λογοκλοπή) είχε μιλήσει ο Neil Gaiman για το λογοτεχνικό έργο Lord of the Rings, θέλοντας να εκφράσει τον θαυμασμό του στο masterpiece του Tolkien.
Το 2112 ξεκινάει με το 20λεπτο ομώνυμο κομμάτι που αποτελεί και το κυρίως πιάτο του άλμπουμ. Είναι μία sci-fi ιστορία για έναν δυστοπικό κόσμο στην πόλη με όνομα Megadon, όπου η εξουσία είναι στα χέρια ενός ιερατείου που κυβερνά ολοκληρωτικά έχοντας ποινικοποίηση την προσωπική πρωτοβουλία και την ελεύθερη έκφραση. H ιστορία βασίζεται στο διήγημα της Ayn Rand - Anthem - κι ομοιάζει κάπως με την ταινία (θέλαμε να είμαστε το Matrix αλλά o Kurt Wimmer δεν είναι Wachowskis) Equilibrium. Περιττό να πω πως είναι από τα ομορφότερα πράγματα που έχω ακούσει ποτέ, ιδιοφυής prog rock μουσική που η κάθε ακρόαση είναι μοναδική.
Έχω παράπονο πως στο άλμπουμ ακολουθούν 5 ακόμη τραγούδια, που ναι μεν είναι διαμάντια (ειδικά το Passage to Bangock και το Lessons), αλλά άσχετα με το αρχικό concept. Θα ήθελα όλο το άλμπουμ να ακολουθεί το concept της Megadon, των Temple of Syrinx priests και τo κοινωνικοπολιτικό δράμα που εξελίσσεται μέσα από μία φουτουριστκή ιστορία φαντασίας.
Επίσης θα ήθελα η διάρκεια να μην είναι κάτι λιγότερο από 40 λεπτά. Prog rock δίσκος είναι, θα έπρεπε μέχρι και το τελευταίο διαθέσιμο bit του συμπαγή δίσκου να περιέχει τις ανεξάντλητες μουσικές ιδέες του power trio από τον Καναδά.
No comments:
Post a Comment