Με το που έπιασα το CD στα χέρια μου, πριν ακόμη ανοίξω τη ζελατίνα, άρχισαν τα χαμόγελα ικανοποίησης. Ο βαψομαλλιάς ο Elric έξω από την Imrryr που πάει να βρει τον Yyrkoon να του ψιθυρίσει δύο φωνήεντα. Και το επικό εξώφυλλο στολίζεται κι από το φανταστικό logo της μπάντας, με την όμορφη medieval fantasy γραμματοσειρά, το longsword στο S (να υποθέσω είναι η Καταιγίδα, αλλά φέρνει και σε Frostmourne), το σύμβολο του Χάους (το σωστό γιατί κυκλοφορούν και κάτι μούφα) και τον δρακοφοίνικα. Δεν έχω ανοίξει τη ζελατίνα κι έχω ήδη αγαπήσει το άλμπουμ.
Αρχίζει να μπαίνει το Timeless με την όμορφη εισαγωγή και την ακουστική κιθάρα να θυμίζει παλιές καλές παρόμοιες Guardian εισαγωγές (ας στείλει κάποιος το άλμπουμ στον Olbrich). Κι ύστερα το πρώτο έπος, Legion of the Fallen. Το εισαγωγικό ριφ δίνει κατευθείαν το σήμα κινδύνου και καταδίκης. Η λεγεώνα των πεσόντων εφορμάει και θα τα σαρώσει όλα, δεν υπάρχει ελπίδα, θα σε σφάξουν και θα ενωθείς μαζί τους. Τα Sacred Chronicles συνεχίζουν με το αγαπημένο μου Sacred Outcry (το Damned for All Time είναι εκτός συναγωνισμού), πολεμική powerιά που πρέπει να παίξει στα κοσμικά ηχεία του σύμπαντος όταν οι δυνάμεις της τάξης και του χάους αναμετρηθούν στην τελική μάχη.
Οι φοβερές ακουστικές εισαγωγές συνεχίζουν και στο Where Ancient Gods are still Hailed. Δεν ξέρω πως ο Βαγγέλης Σπανάκης δίνει τόσο πόνο σε απλά αρπίσματα, ίσως τρώει πολύ σπανάκι και βοηθάει αυτό, αλλά κάτι κάνει πολύ σωστά. Με την εξαιρετική εισαγωγή ακολουθεί κι η κομματάρα με τις Warlord κιθάρες για τους αρχαίους ξεχασμένους (όχι από όλους) θεούς. Ακολουθεί το Scared to Cry που για λίγα δευτερόλεπτα πίστεψα πως πάει να παίξει το The Bard's Song. Εξίσου εξαιρετική power μπαλάντα με μπόλικο συναίσθημα, στίχους απλούς αλλά ουσιαστικούς, άψογη στιγμή στο δίσκο να καταλαγιάσουν τα πνεύματα. Στο Lonely Man δεν με κέρδισε τόσο η μουσική όσο οι στίχοι. Συνέχεια με το φοβερό Crystal Tears, το οποίο σε μία εναλλακτική πραγματικότητα του multiverse θα ήταν το αγαπημένο μου του άλμπουμ.
Είναι αλήθεια πως χρησιμοποιούμε την λέξη "έπος" για ψύλλου πήδημα και κοντεύει να χάσει το νόημά της. Στο Damned for All Time όμως, ενσαρκώνεται η λέξη "έπος" με όλη της τη σημασία. Στα δεκατέσσερα και μισό λεπτά, ξεδιπλώνεται ένα μουσικό εγκεφαλικά κινηματογραφικό αριστούργημα όπου όλα αγγίζουν το τέλειο. Κάθε φορά που το βάζω να παίξει, είμαι σε φάση, "σταμάτα ότι μαλακία κάνεις και δώσε βάση". Τελευταία φορά που παίχτηκε τέτοια κατάσταση ήταν με το Dante's Inferno. Υπάρχουν πολλά κοινά μεταξύ των δύο κομματιών, κατά κάποιο τρόπο τα δύο κομμάτια θα μπορούσαν να είναι μετουσίωση της ίδιας οντότητας σε διαφορετικούς κόσμους (ίδια φάση με τις ενσαρκώσεις του Eternal Champion).
Ο δίσκος θα μπορούσε να κλείσει εδώ, αλλά όχι, έχουμε ένα ακόμη γαμάτο τραγούδι το οποίο κόβει κώλους, θα το συμπεριλάβουμε κι αυτό να κλείσει ο δίσκος με το Farewell. Έτσι ξηγούνται οι Πειραιώτες, μάγκικα κι ερυθρόλευκα.
Ειδική μνεία στον guest τραγουδιστή τον καράφλα beastblackά Παπαδόπουλο. Εξαιρετικός στον ρόλο του που πραγματικά έχει φωνάρα με τεράστιο εύρος που δεν την τσιγκουνεύεται. Πάρε κορωνίτσες, ξεσπάσματα, οκτάβες, ερμηνεία, λυρισμό, έχουμε από όλα και τα δίνουμε απλόχερα.
Σύγχρονο διαμάντι που φαίνεται το πόσο πολύ δουλειά, μεράκι κι έμπνευση έχει πέσει. Κι όταν κάτι είναι τόσο καλό, σε ωθεί να ασχοληθείς και με την παραμικρή λεπτομέρεια που είναι διαθέσιμη. Για παράδειγμα, παρατήρησα πως στο τέλος κάθε σελίδας του booklet υπάρχουν κάποιοι ρούνοι, όπως και στο οπισθόφυλλο. Σκάναρα τις σελίδες και τις πέρασα από OCR πρόγραμμα για διαφορετικές ρουνικές διαλέκτους, για να αποκρυπτογραφήσω τι γράφουν. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ταίριαξε με καμία διαθέσιμη ρούνικη γραφή (τι διάολο, ελπίζω να μην είναι τίποτε γλώσσες του Tolkien), αλλά γούσταρα να κάτσω να μπω στη διαδικασία, απολαμβάνοντας τη δισκάρα.
No comments:
Post a Comment