Savatage - Edge of Thorns (1993)

 

O συμπαθέστατος (όλοι οι Savatage είναι συμπαθητικοί) Ζαχαρίας Stevens είναι από τα αγαπημένα τέκνα των της μοίρας. Πρώτο τραγούδι που ερμήνευσε στην πρώτη του επίσημη κυκλοφορία είναι το Edge of Thorns, ένα από τα σπουδαιότερα metal άσματα όλων των εποχών. Αθάνατο τραγούδι που στιγμάτισε το άλμπουμ διχοτόμο της πορείας των Savatage. Πρώτο άλμπουμ με τον Ζαχαρία, τελευταίο με τον (έφυγες νωρίς) Criss Oliva.

H digipack remastered έκδοση της Ear Music που έχω, περιλαμβάνει ένα πολυσέλιδο booklet με όλο το background story του Edge of Thorn. Ο πολυτάραχος Savatage οργανισμός ήταν πάντοτε μία αεικήνητη γεννήτρια γεγονότων και καταστάσεων, αλλά όλες οι μικρές ιστορίες που περιγράφονται στο booklet που οδήγησαν στην δημιουργία του άλμπουμ, θα μπορούσαν να αποτελέσουν γαμάτη ταινία (δώστε παραγωγή στον Kurt Sutter και το ρόλο του Paul O'Neil στον Bryan Cranston να βγει σωστή χημεία).

Η έλευση από σπόντα του Ζαχαρία (που το πήγαινε για drummer) στο συγκρότημα, το δράμα του Jon που δεν έβλεπε την προσδοκούμενη airplay ανταπόκριση στα Savatage έπη, η απόφαση του να αποχωρήσει (προσωρινά) από το μικρόφωνο της μπάντας, οι ισορροπίες που ήθελε να κρατήσει ο Criss με τον Βroadway ήχο που ο O'Neil είχε οραματιστεί, η σκιώδης συμβολή του Chris Caffery πριν ακόμη ενταχτεί επίσημα στο ρόστερ της ομάδας. Ο απόηχος του άλμπουμ είναι το τραγικό δυστύχημα του Criss, το music legacy ενός διαμαντιού της σκληρής μουσικής κι η φιγούρα της (μετέπειτα χήρας) Dawn σε ένα αριστουργηματικό εξώφυλλο.

Η μουσική παλέτα που προσφέρει το άλμπουμ αγγίζει το σύνολο των Sava-οπαδών, αφού συνδυάζει τον πρωτόλειο US Power metal ήχο - Lights Out, Skraggy's Tomb, Degrees of Sanity (ίσως το καλύτερο solo κιθάρας ever), τις πιο heavy μελωδικές στιγμές Edge of Thorns, Conversation Piece και τις power ballad με το συναίσθημα να χτυπάει κόκκινο, μάτια βουρκωμένα και All That I Bleed και Sleep.

Το Edge of Thorns έδωσε διδαχές. O Stevens είναι ο ιδανικός Savatage τραγουδιστής, το κενό που άφησε ο Criss Oliva στην εξάχορδη μπορεί να καλύφθηκε από αντίστοιχους παιχταράδες αλλά η (ιδιοφυής) συγγραφική τριπλέτα Criss-Jon-Paul έσπασε για πάντα κι ο μαγικός ρυθμός από το δίδυμο Middleton και Wacholz σηματοδοτεί και κλείνει τη χρυσή εποχή του συγκροτήματος.