Πριν ακόμη καν γίνω πατέρας είχα τεράστια ευαισθησία σε θέματα που έχουν να κάνουν με παιδιά. Η τραγωδία που γράφτηκε τον Απρίλιο του 2003 με τους 21 μαθητές της πρώτης Λυκείου που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη, με έχει συγκλονίσει. Ποτέ δεν συμβιβάστηκε ο νους μου με την τραγική πραγματικότητα να κόβεται το νήμα της ζωής στα ομορφότερα χρόνια της αθωότητας, την εποχή που δημιουργούνται τα πρώτα όνειρα ζωής και στόχοι.
Θα ήθελα πάρα πολύ να είχα τη δυνατότητα για μία face to face συζήτηση με τους Παπαεμανουήλ και Κατσιγιάννη και να αναλύσω την αλληλουχία συναισθημάτων και σκέψης που τους οδήγησε στην επιλογή να γράψουν μουσική και στίχους με έμπνευση ένα τέτοιο γεγονός. Το άλμπουμ δεν έχει ίχνος κανιβαλίσμού της τραγωδίας ούτε προτροπή για κλάμα Ρούλας Βροχοπούλου. Άλλωστε η πλειονότητα των κομματιών διατηρούν την στιχουργική αυτονομία τους και το ταξίδι συναισθημάτων και προβληματισμού που προσφέρει ποικίλει. Το άλμπουμ ζητά από τον ακροατή να το γευτεί με τη σειρά που όρισαν οι δημιουργοί.
Η σωστή progressive μουσική έχει μία ιδιαιτερότητα, δίνει χώρο στον ακροατή για νοητική συμμετοχή και διαμορφώνει το ίδιο το κομμάτι σε μία unique(με την έννοια της μοναδικότητας) εμπειρία. Το Soulrain δουλεύει άψογα σε αυτό τον τομέα. Περιέχει μουσική που προυποθέτει κίνηση, αλλαγές εικόνων, ηρεμία και καθαρό μυαλό. Κατέχει ιδιαίτερη θέση στη συλλογή μου κι είναι από τα λίγα άλμπουμ που η (σωστή) ακρόασή του προϋποθέτει μία μίνι ψυχική προετοιμασία (όχι ότι κάνω γιόγκα ή διαλογισμό).
Το παράδοξο με τους Wastefall είναι πως κανονικά θα έπρεπε να μην πολυκαίγομαι για την πάρτη τους. Έχω στην συλλογή μου και το Self Exile που απλά το βρίσκω καλό, το πρώτο τους άλμπουμ δεν το έχω πιάσει, θα έπρεπε να γουστάρω και Pain of Salvation αλλά δεν... (ούτε καν έκατσα να τους δω μέχρι το τέλος στη συναυλία που έπαιξαν με τους Rage). Αυτή η φάση είναι added bonus για την εκτίμηση που τρέφω για το Soulrain 21. Τεράστιο άλμπουμ από μία μπάντα που δεν είναι και τόσο του γούστου μου.
No comments:
Post a Comment