Sinbreed - When Worlds Collide (2010)

 

Ένα σημαντικό στοιχείο που δεικνύει κατά πόσο έχει μεγεθύνει το status μίας μπάντας είναι τα ενεργά υποκαταστήματά της κι η αποδοχή που βρίσκουν στο κοινό. Οι Blind Guardian δεν αποτελούν εξαίρεση και παράλληλα με το side project D&W του Kürsch, τα υπόλοιπα μέλη συμμετέχουν ως δανεικοί ή μόνιμα μέλη σε θυγατρικά συγκροτήματα αγνοώντας το νόμο περί πολύ-ιδιοκτησίας.

Ο διάδοχος (που ποτέ δεν αγαπήθηκε) του Thomen the "Omen", Frederik Ehmke, με εμφάνιση Zealot που υπηρετεί τον Tzeentc και τους υπόλοιπους σκοτεινούς Dark Gods, χτυπάει τα τύμπανα των Sinbreed πάνω από δέκα χρόνια. Στους Sinbreed θα κάνει δυναμικό πέρασμα για κάποια χρόνια κι ο πιο συμπαθητικός τυφλός φρουρός, Marcus Siepen, διαλύοντας κάθε αμφιβολία ότι οι Sinbreed κινούνται στο άρμα των Guardian. Το When Worlds Collide είναι το ντεμπούτο που (δυστυχώς) δεν έχει Siepen.

Έχει όμως Herbie Langhans κι ο τύπος όταν ήταν μικρός έπεσε στη χύτρα με το "teutonic power metal voice" ζωμό. Απολαυστική φωνή, χαίρεσαι να την ακούς ακόμη κι αν το κομμάτι δεν έχει να πει πολλά πράγματα (κάτι που συμβαίνει σωρηδόν σε αυτό το άλμπουμ). Τα δύο τραγούδια που ανοίγουν το δίσκο, Newborn Tomorrow, Book of Life είναι αξιόλογα, παίζουν ευχάριστα, αλλά μετά τα πράγματα παίρνουν λίγο την κάτω βόλτα, το ξαναβρίσκουν κάπως στο Through the Dark κι Enemy Lines, αλλά η όλη γεύση που μου μένει είναι παρόμοια με εκείνη όταν δοκιμάζω ταχινόπιτα.

Κάθε φορά που ακούω το άλμπουμ δυσκολεύομαι να ακούσω τις κιθάρες, το rythm session αγγίζει κάποιες στιγμές τα όρια της βαβούρας και το μόνο που ξεχωρίζει στο όλο κομμάτι είναι η φωνή (αλλά φωνάρα λέμε). Οι στίχοι έχουν κάποιο ενδιαφέρον (ειδικά το Οργουελικό Room 101), αλλά δεν είναι αρκετό.

Πάραυτα, οι Sinbreed πήραν κι άλλες ευκαιρίες στις επόμενες κυκλοφορίες τους (Siepen παρόντος) και δεν απογοητεύτηκα.