Rage - Unity (2002)

 

"We are Rage, we are equal!!!", ούρλιαζε γεμάτος γκάνβλα ο Mike Terana στο tour bus που βιντεοσκοπούσαν εκείνη την περίοδο. Η G.U.N περίοδος είχε τελειώσει, δισκογραφική στέγη με τη Steamhammer, νέο (αίσχος) logo, ανανεωμένη Rage-On.de ιστοσελίδα (θυμάμαι εκείνη την περίοδο ακολουθούσα τα website των αγαπημένων μου συγκροτημάτων, πλέον ούτε καν μπαίνω στον κόπο, έμαθα στα newsletters και social media), τα τρία ιδεογράμματα των μελών στο εξώφυλλο, η ομάδα ήταν δεμένη σαν Μακεδονική Φάλαγγα. Εξού και το όνομα Unity, υπήρχε καλό κλίμα στους Rage κι αυτό έβγαινε προς τα έξω.

Τα δύο πυρηνικά όπλα έμπνευσης, Smolki και Wagner, έγραψαν φοβερή μουσική και στίχους στο Unity. Τι κι αν ήταν ο δέκατος-πέμπτος δίσκος του συγκροτήματος και πόσους τόνους φανταστικής μουσικής είχαν ήδη προσφέρει κι οι δύο στην ανθρωπότητα. Επισκέφθηκαν τις υπόγειες κρύπτες τους που φυλάσσουν μουσικές δημιουργίες για τους επόμενους δύο αιώνες, και ανέσυραν heavy power συνθέσεις σαν το All I Want και το Insanity, το (πουτάνα όλα) Down, το ανθεμικό Set This World on Fire, το (παίρνω τον ύμνο και φτιάχνω έπος) Dies Irae, το (classic Rage song) You Want It, You'll Get It και το ενδιαφέρον επτάλεπτο instrumental Unity που έγραψε ο Smolksi για να το παίζουν live και να παίρνει ανάσες το λαρύγγι του Peavy που είχε αρχίσει να μπαίνει στα πρώτα στάδια "Βαγγέλης Μαρινάκης mode" εθισμένος στις λιχουδιές που σαβούριαζε στον Καράμπαμπα.

Άλμπουμ με το οποίο είμαι συνδεδεμένος, αποτελούσε soundtrack στις ΠΣΚ εξορμήσεις μου στη Γερμανία. Θυμάμαι να το ακούω στο mp3 player, καθώς έκανα δασοπορεία στο Black Forest, και να τραγουδώ τους στίχους δυνατά (ζμπούτσαμ οι περαστικοί). Ειδικά στο Set This World on Fire, είχα σηκώσει κεφάλι και χέρια ψηλά και μαζί με τη φωνή του Wagner στα αυτιά μου έδινα πόνο και τάραζα το οικοσύστημα του Μέλανα Δρυμού.

Το Unity είναι η ζωντανή απόδειξη της θεωρίας πως όταν ένας Καπιταλιστής, ένας Κομμουνιστής κι ένας Τεχνοκράτης ενώνουν τις δυνάμεις τους, παράγουν έργο που οργιάζει ομορφιά.