Edguy - Vain Glory Opera (1998)

Στρουμφομέταλ, gay metal, μουσική για μουρόχαβλους νέρντουλες διάβασα πρόσφατα, happy μελωδίες κι ιστορίες με δράκους και σπαθάκια, έχουμε ακούσει πολλά. Όσο θα υπάρχουν τα Keepers, δίσκοι σαν το Land of the Free και το Vain Glory Opera, απλά χαμογελάμε υπεροπτικά, ξεθηκαρώνουμε και προτάσσουμε το ατσάλινo Claymore προελαύνοντας ανάμεσα στα πτώματα των εχθρών, καβάλα στο αγέρωχο άτι.

Εύκολα το καλύτερο Edguy άλμπουμ, με ατελείωτους europower ύμνους. Και μόνο στο μέσο του άλμπουμ υπάρχουν τα αξεπέραστα Out of Control και Vain Glory Opera, με τις guest συμμετοχές των Kürsch/Tolkki, θα μπορούσα να το σφυρίξω εδώ και το CL για το ΄98 πάει στην παρέα από τη Fulda (όνομα κι αυτό για πόλη...). Τόσο δυνατό δίδυμο στα χαφ είχαμε να δούμε από εποχής Ζε Ελίας/Ζέτεμπεργκ. Αλλά και το υπόλοιπο song ρόστερ του άλμπουμ κινείται στα όρια της τελειότητας, όπως συμβαίνει σε τέτοια άλμπουμ, ογκόλιθους, όπου η μπάντα βρίσκεται στα καλύτερά της κι αποδίδει τα μέγιστα.

Με άξονα τις γνωστές μουσικές φόρμες του είδους, αλλά πολύ μεράκι στην δημιουργία catchy (αλλά όχι cheesy) μελωδιών, ο Sammet γράφει τα Until We Rise Again και How Many Miles, το κολλητικό Walk on Fighting, την γεμάτη συναίσθημα μπαλάντα Scarlet Rose και το thrashάτο Νο More Foolin'. Φωνητικές αρμονίες, ενισχυμένες με κιθαριστικές μελωδίες και τον καταιγιστικό power ρυθμό, δεδομένες καταστάσεις, εύκολη συνταγή, αλλά τόσο δύσκολη για να βγει ένα μνημειώδες αποτέλεσμα. Πομπώδες ρεφρέν που κορυφώνουν τα κομμάτια κι ανταποδίδουν τον ακροατή για την προσοχή. Σε ολόκληρο το άλμπουμ γίνεται ένα όργιο όλων των παραπάνω, αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι μιλάμε για μπάντα εικοσάχρονων τότε πιτσιρικάδων, κάτι που ποτέ δεν μπόρεσαν να το επαναλάβουν (τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό).

Δίσκος ογκόλιθος για το (ξεπεσμένο, σε σχέση με το παρελθόν) είδος, που δεκαετίες αργότερα δίνει ακόμη ζωή στους πιστούς οπαδούς εκείνης της ένδοξης περιόδου.