Τα γεγονότα με την παράνομη εισβολή του Jon Schaffer στο Καπιτώλιο είναι γνωστά. Το αν αυτό θα είναι η ταφόπλακα για το συγκρότημα των Iced Earth, μένει να το δούμε. Λίγες σκέψεις από τη μεριά μου, με αφορμή το CD της συλλογής μου, από την αγαπημένη μπάντα.
Από το Dystopia κι έπειτα, είχαν γίνει γνωστές οι κοινωνικοπολιτικές απόψεις του Jon, είτε μέσα από συνεντεύξεις, είτε από τα ίδια τα στιχουργικά θέματα που ο ίδιος είχε επιλέξει να φέρει στα άλμπουμ του. Η μεγάλή απογοήτευσή μου ήταν πως είχε συνταχθεί με μία μάζα ανθρώπων που σε παγκόσμιο επίπεδο (συνασπισμένη κάτω από το ίνδαλμα του Trump) αποτελούν την ντροπή της ανθρώπινης φυλής.
Ανθρώπους ανίκανους, τεμπέληδες, που ποτέ δεν πρόσφεραν τίποτε στο κοινωνικό σύνολο, με μπόλικο μίσος μέσα τους ξεκινώντας από τον ίδιο τους τον εαυτό. Μεγάλοι φαν του εθνικισμού, η πιο τεμπέλικη μορφή υπερηφάνειας (τι λε ρε μεγάλε, γεννήθηκες από Έλληνες, Αμερικάνους - βάλτε ότι εθνικότητα θέλετε – γονείς και νοιώθεις περήφανος; Πρέπει να προσπάθησες πάρα πολύ για να καταφέρεις κάτι τέτοιο).
Με μίσος που τους αυτοπροσδιορίζει (ρατσιστές, μισογύνηδες, ομοφοβικοί), γιατί στην άχρηστη ζωή τους, δεν πάλεψαν να αποχτήσουν κάποια ιδιότητα (οπότε ο κάθε Τεμπελχανάς Τραμπιστής, φοράει την ταμπέλα π.χ. του μισογύνη και καθάρισε).
Ανθρώπους που πιστεύουν σε μαλακισμένες θεωρίες, υποχείρια των fake news και της παπάτζας του κάθε ψευτοσυγγραφέα, που τρέμουν στην ιδέα μίας μυστικής παγκόσμιας δικτατορίας από ερπετάνθρωπους αλλά όταν πρόκειται για τις πραγματικές μιλιταριστικές δικτατορίες όπου άνθρωποι βίωσαν στέρηση ελευθεριών και βασανιστήρια, εκεί γουστάρουν και τις αναπολούν.
Κακομοίρηδες που νοιώθουν άβολα στην εξέλιξη της κοινωνίας, στην βελτίωση και προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εχθροί κάθε οικολογικής συνείδησης, αντίπαλοι του καπιταλισμού (στα λόγια) αλλά ταπεινά σκλαβάκια του κάθε καπιτάλα.
Φιλικά προσκείμενοι σε κουλτούρες βιασμού (γιατί πιστεύουν πως κάθε γυναίκα εκεί έξω είναι απλά ένα σάρκινο σκεύος με τρύπες που τους ανήκει), σε πατριαρχικές ιδεολογίες περί του λευκού άντρα που είναι απαραίτητος για την εξύψωση της γυναίκας (προφανώς η μάνα τους δεν εξυψώθηκε αρκετά κι έβγαλε τέτοια βδελύγματα). Χριστιανοταλιμπάν δίχως ίχνος πνευματικής αναζήτησης που απλά καπηλεύονται θρησκευτικά δόγματα για να καλλιεργήσουν το μίσος τους.
Και βέβαια, όλοι αυτοί οι παραπάνω καριόληδες, έχουν τεράστια - μα τεράστια λέμε - ιδέα για τον εαυτό τους, με βαρύγδουπα επίθετα όπως "ελεύθερος", "αμόρφωτος μεν αλλά πανέξυπνος", "ανυπόταχτος" κι άλλες τέτοιες πίπες.
Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά τα έχω συναντήσει, σε αρκετό κόσμο, σε Ελλάδα κι εξωτερικό, και πάνω κάτω το πακέτο είναι το ίδιο. Δεν βροντοφωνάζουν στο δημόσιο βίο τους όλο το κοκτέιλ σκατοψυχιάς που κουβαλάνε, αλλά με πέντε λεπτά συζήτησης, βγαίνει ο βόθρος αβίαστα από μέσα τους.
Θέλω να έχω την κρυφή ελπίδα ότι ο Jon, δεν ανήκει στην παραπάνω χωματερή. Ότι απλά είναι ηλίθιος, που βαθιά μέσα του έχει καλές προθέσεις, απλά η ηλιθιότητά του τον έβαλε να μπλέξει με τα λάθος άτομα. Μπορεί και να μην είναι έτσι. Ίσως τον γουστάρω τόσο πολύ σαν μουσικό που δεν μπορώ να κρίνω ξεκάθαρα. Ίσως πάλι για το Dystopia, πέρα από ένα πολύ καλό Iced Earth άλμπουμ έχει κάποιες κατευθύνσεις που δεν συμβαδίζουν με τους παραπάνω κοπρίτες.
Η μουσική αξία κομμάτιών σαν το Dystopia, το Anthem, το V, το Days of Rage και το End of Innocense είναι αδιαμφησβήτητη. Φρέσκοι, ανανεωμένοι Iced Earth με τη φωνή και την πένα του Stu Block, το Dystopia ήταν ότι χρειαζόταν η μπάντα. Επιπρόσθετα, η ενασχόληση με το V του Alan Moore ή το Equilibrium του Wimmer, καλλιτεχνικές αξίες που είναι πλήρως ενάντια σε αυτά που πρεσβεύει ο από πάνω βόθρος, μου αφήνει ένα παράθυρο για την ενδεχόμενη σύγχυση στο μυαλό του Schaffer κι όταν δεν είναι απλά ένας ακόμη σκατόψυχος οπαδός της τραμπικής ιδεολογίας, αλλά ένας παραπλανημένος ηλίθιος.
Ελπίζω να έχει σύντομα αίσιο τέλος η περιπέτεια που έμπλεξε τον εαυτό του, να ξεμπερδέψει με τους μπετόβλακες που έχει μπλέξει, να ξαναπιάσει την εξάχορδη και να ορίσει την οργή του ενάντια στο πραγματικό σύστημα (που μόνο ρόδινο δεν είναι) και να μας παραδώσει ένα δεύτερο μέρος του Dystopia.
No comments:
Post a Comment