Royal Hunt - Paradox (1997)

Θυμάμαι όταν ήμουν φρέσκος εικοσάρης που με είχε παρασύρει ένας καλός μου φίλος στο να μαζευόμαστε σε σπίτια γνωστών του για βραδιές Magic the Gathering. Εκείνος πιο ψαγμένος στην κοινότητα των trading card gamers ήξερε πολύ κόσμο, εγώ απλά ακολουθούσα (με άγνοια κινδύνου). Ένα βράδυ που είχε οργανωθεί παρτίδα για οχτώ παίκτες όπου παίζαμε free for all με ομάδες των δύο ατόμων. Τρομακτικά χαοτικό παιχνίδι, ξεκινώντας με 80 life points, όπου η μία παρτίδα μπορούσε να κρατήσει ώρες. Ακόμη πιο τρομαχτικό ήταν το σπίτι στο Κερατσίνι όπου θα γινόταν το παιχνίδι. Ένα ημιυπόγειο ερείπιο κάποιου μαλλιά με φάτσα κι ύφος δολοφόνου, μαζί με κάτι άλλα ρεμάλια με εγκληματικές φυσιογνωμίες. "Που ήρθαμε ρε γαμώτο, με τι ψυχάκηδες μπλέξαμε" ήταν οι σκέψεις μου, ενώ το ενδεχόμενο να μη βγάλω τη νύχτα είχε αρχίσει να περνάει από το μυαλό μου.

Ξεκινήσαμε το παιχνίδι, εγώ με ένα μπλε deck full στα Counter spells και τα Mana Leaks να σπάω τις μπάλες των αντιπάλων μου κι ο φίλος μου με ένα μαυροκόκκινο deck να μοιράζει φωτιά και θάνατο. Στο δίπλα δωμάτιο, ο λέχρας ιδιοκτήτης του σπιτιού, είχε βάλει να παίζει μουσική (και καλά μουσική υπόκρουση για το event). Ήμουν τόσο απορροφημένος στο πολύπλοκο παιχνίδι που εξελισσόταν και δεν έδινα πολύ σημασία ούτε στους σαπισμένους από την υγρασία τοίχους, ούτε στον άθλιο φωτισμό (το σκηνικό θύμιζε χαρτοπαικτική λέσχη παλαιάς κοπής που πάνε κάτι τελειωμένη γέροι και παίζουν τις συντάξεις τους), ούτε τις βοθροντεθίλες που έπαιζαν στο δίπλα δωμάτιο. Ήμουν σε μία νιρβάνα, με απόλυτη συγκέντρωση, ώστε να κερδίσουμε το παιχνίδι και το σεβασμό των αντιπάλων (μπας και τη γλυτώσουμε).

Και κάποια στιγμή, ο ήχος που τρύπησε τη συγκέντρωσή μου, η μουσική που ενεργοποίησε αισθητήρες του σώματός μου και με έβγαλε με το ζόρι από το focus mood. Το River of Pain ακουγόταν από το δίπλα δωμάτιο (ποιος ξέρει τι mix είχε κάνει ο τύπος), μία υπέροχη φωνή, ένα πανέμορφο μελωδικό hard n heavy που δεν μπορούσα να το αγνοήσω. Ασυναίσθητα αφήνω τις κάρτες μου κάτω (face down φυσικά) και ρωτάω τον λέχρα, ποιο κομμάτι παίζει. 

Κάπως έτσι ανακάλυψα το υπέροχο συγκρότημα Royal Hunt, και τη μεγαλειώδη τους κυκλοφορία Paradox. Σε ένα μέρος και μία συγκυρία που δεν το περίμενα ποτέ. Κι όταν ήρθα σε ηχητική επαφή και με τα υπόλοιπα επικά μέρη του Paradox, τα αριστουργήματα Tearing Down the World, το Long Way Home, το Time Will Tell, την υπέροχη φωνή του D.C Cooper, τις μοναδικές μελωδίες που ξετυλίγονται από τα πλήκτρα και τις κιθάρες των Kjaer κι Andersen. Πανέξυπνα μουσικά θέματα που δένουν τόσο αρμονικά μεταξύ τους στις περίπλοκες δομές των επτά (συν το εισαγωγικό Awakening) κομματιών.

Αγαπημένο το Message to God, ένα τόσο τέλειο κομμάτι με σεμιναριακές μπασογραμμές, η κιθάρα με απλά ριφ να δίνει πάσες στην ξεσηκωτική φωνή του Cooper μέχρι να φτάσουμε στο τέλειο ρεφρέν. Το οποίο ρεφρέν "σπάει" για να χαρίσει πλήκτρα σόλο και να γεμίσει με προσδοκία τον ακροατή για το full force ρεφρέν που θα ακολουθήσει. Απλά γκάνβλα, που λένε και στο χωριό μου.

Το Paradox είναι από τα χρυσά δεκάρια του hard n heavy, από τα must που πρέπει κάθε άνθρωπος που σέβεται το heavy metal, τη μουσική γενικότερα και τον εαυτό του, να έχει ακούσει με ευλάβεια, προσήλωση και να πάρει τροφή για σκέψη.