Blind Guardian - A Night at the Opera (2002)

Τελευταίο εξάμηνο στη σχολή, είχα περάσει όλα τα μαθήματα, έμενε μόνο η παρουσίαση της πτυχιακής μου εργασίας για να πάρω το πολυπόθητο χαρτί στα χέρια μου. Στο εστιατόριο της σχολής, οι συζητήσεις με τους συμφοιτητές μου, είχαν μία μίξη λύπης για τα υπέροχα φοιτητικά χρόνια που φεύγουν και χαράς για τις επαγγελματικές περιπέτειες που ελλόχευαν στους φέρελπις μηχανικούς. Ώσπου αφήναμε τη χαρμολύπη πίσω μας και πιάναμε την αναμονή για το (τότε) αναμενόμενο Blind Guardian CD που θα κυκλοφορούσε. Το single And Then There Was Silence μας είχε ανοίξει την όρεξη, ο προκάτοχος Nightfall in Middle-Earth είχε πάει τις προσδοκίες μας στο μάξιμουμ, υπήρχε πολύ ενθουσιασμός στις τάξεις των Guardian οπαδών της σχολής μου (που για να λέμε την αλήθεια στα 50 άτομα, οι 51 είμασταν μεταλλάδες).

Οι πληροφορίες για μπομπάτη παραγωγή με 400.000 κανάλια στη φωνή, φορτωμένη μουσική υπερπαραγωγή δια χειρός Olbrich/Kürsch (και κάτι ψιλά οι Charlie Bauerfeind/Stauch), περιμέναμε με περίσσεια αναμονή. Και ναι, οι Blind Guardian είναι η μεγαλύτερη μπάντα, το A Night at the Opera ένα ακόμη χρυσό δεκάρι κι ας το έχουν αποκηρύξει ψηφιακά κι έντυπα μέσα, μαλλιάδες κριτικοί και το κακό συναπάντημα. Το Α Night at the Opera είναι δισκάρα, είτε μιλάμε για τους Queen, είτε μιλάμε για τους Guardian, είτε για τους Marx Brothers.

To εναρκτήριο Precious Jerusalem ορίζει το δρόμο. Διαφορετικό από ότι μας είχαν συνηθίσει ως τότε οι βάρδοι, αλλά απόλυτα γαμάτο. Heavy Guardian κομματάρα, με ρεφρέν που ο Hansi δείχνει πως κατέχει το τόπι και στις ψηλές νότες. Με το Battlefield φεύγει κάθε αμφιβολία. Η μουσική προσέγγιση είναι όντως έξω από τις γνωστές νόρμες, αλλά η ποιότητα ξεχειλίζει. Επίσης έχουν βαλθεί να γράψουν τους καλύτερους στίχους (μετά τo Imaginations βεβαίως βεβαίως). Και τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμη, το Under the Ice είναι συναυλιακό hit, κιθάρες να τις πιες στο ποτήρι (τι μπούρδα έκφραση κι αυτή) κι ένα φωνητικό ξέσπασμα γεμάτο συναίσθημα.

Αν θα έπρεπε να υπάρξει μία αδύναμη στιγμή του άλμπουμ, είναι σίγουρα το Sadly Sings Destiny. Και μιλάμε για έπος, τόσο πολύ γαμάει η Βραδιά στην Όπερα. Επική power ballad με υπογραφή Blind Guardian, είναι εγγυημένη ποιότητα σαν το φρέσκο κοτόπουλο με σφραγίδα Βοκτάς. The Maiden and the Minstrel Knight, το απόλυτο υπερέπος που όσοι παίζουμε Paladin χαρακτήρα στα DnD, το έχουμε αναγάγει σε εθνικό μας ύμνο. 

Η τριλογία (αν και δεν σχετίζονται στιχουργικά μεταξύ τους) Wait for an Answer/Soulforged/Age of False Innosence είναι η επιτομή του άλμπουμ. Υπερφορτωμένα τραγούδια, με τα μουσικά όργανα, συν τη φωνή, να έχουν πολλαπλασιαστεί μέσα από μία πολυκάναλη κονσόλα, πιο πολλά κανάλια κι από εκείνα της Ελληνικής τηλεόρασης δεκαετίας του 90. Κι όμως είναι κομματάρες, γιατί ναι μεν οι Guardian αποφάσισαν να γράψουν μουσική με ένα κάρο layers, το έκαναν όμως σωστά κι οι συνθέσεις ήταν πολύ δυνατές. Πράγμα που δεικνύει το τι πήγε πραγματικά στραβά στο αίσχος του Red Mirror και του ορχηστρικού (μη χέσω).

Punishment Divine, το κομμάτι στο οποίο ο Thomas "The Omen" Stauch αποδεικνύει πως είναι ο καλύτερος drummer του κόσμου. Τουλάχιστον στις αγνές καρδιές των απανταχού οπαδών της μπάντας, είναι. 

Και δεκατετράλεπτο επικό κλείσιμο με το And Then There was Silence, που κι εδώ έπεσε πρωτοτυπία, διάθεση αυτοβελτίωσης, εποικοδομητική κριτική κι άλλες τέτοιες γιάπικες μπούρδες. Η συνταγή για όλα τα power συγκροτήματα της εποχής, για το επικό κλείσιμο ήταν γνωστή κι επαναλαμβανόμενη (ακόμη και σήμερα το ίδιο πράγμα γίνεται). Χολιγουντιανό ορχηστρικό άνοιγμα, λίγο χορωδία, βάζουμε και κάνα εφέ με κεραυνούς κι αστραπές, κάνα μπάρμπα να απαγγείλει δύο τρεις στίχους κι ένα μέτριο κομμάτι των τριών λεπτών το τεντώνουμε σε διψήφια διάρκεια. Οι Guardian δεν το πήγαν έτσι, έκατσαν κι έγραψαν ένα δαιδαλώδες κομμάτι, με περίπλοκη δομή που με παίρνει από το χέρι, μου εξιστορεί την τραγική ιστορία της Κασσάνδρας στην Τροία και δεν με αφήνει να βαρεθώ ούτε δευτερόλεπτο. Το κομμάτι σπέρνει άσχημα, ένα μεγαλεπήβολο εγχείρημα που πολύ λίγες μπάντες του είδους καταφέρνουν να πετύχουν με επιτυχία.

Το A Night at the Opera ήταν το τελευταίο διαμάντι των Blind Guardian, στέκεται μαζί με τα προηγούμενα τέσσερα συνθέτοντας τη χρυσή πεντάδα, ποτέ η μπάντα στη συνέχεια δεν έπιασε τόσο υψηλά στάνταρντ αλλά η ελπίδα είναι ακόμη ζωντανή.