Friday, April 9, 2021

Bruce Dickinson - Tattooed Millionaire (1990)

 

Τα καλοκαιρινά πρωινά του Σαββάτου στο Δουβλίνου, επιβάλλουν όμορφη βολτούλα στο κέντρο της πόλης, μαζί με το έτερον ήμισυ. Με ένα απολαυστικά χορταστικό full Irish breakfast με λουκάνικα, μπεϊκόνια, πουτίγκες αίματος, τηγανητά αυγά κι άλλα τέτοια ωραία (για να φράξει κι η τελευταία αρτηρία του σώματος), κι ατελείωτο περπάτημα στους πεζόδρομους της πρωτεύουσας του σμαραγδένιου νησιού. Η καλύτερη έναρξη για ένα φανταστικό σαββατοκύριακο.


Ένα τέτοιο πρωινό, πριν από χρόνια, με ηθικό ακμαιότατο, αφού βολτάραμε στο St Stephen's Green Park (το πάρκο με τα παπάκια), θέλαμε να επισκεφθούμε έναν καθολικό ναό (epic doom καταστάσεις) που βρισκόταν στην άλλη μεριά του ποταμού Liffey. Καθοδόν για τη γέφυρα, περνώντας έξω από το Tower Records (το μεγαλύτερο mainstream δισκάδικο της χώρας), είπα "να μπούμε να ρίξουμε μία γρήγορη ματιά". Αυτή η φράση πάντα μεταφράζεται ως "δεν παίζει να βγω από το μαγαζί με άδεια χέρια". Αφήνοντας τη σύζυγό μου να περιεργάζεται τις νέες κυκλοφορίες στην alternative rock σκηνή, εγώ πήγαινα καθοδόν για τον rock αχταρμά του vinyl section (οι τύποι έχουν στοιβάξει σε ένα ατελείωτο section όλα τα είδη της μουσικής που περιλαμβάνει ηλεκτρική κιθάρα, από Leonard Cohen μέχρι Gorgoroth).


Εκεί που έψαχνα για το A-Lex των Sepultura (πολύ κουλτούρα λέμε), στο οπτικό μου πεδίο μπαίνει ένας τύπος, μία μορφή πολύ γνώριμη. Θα ορκιζόμουν πως ο τύπος είναι ο Bruce Dickinson. Ταχυπαλμίες, ταχυκαρδίες, εγκεφαλική αναστάτωση, "βρε λες?". Ως γνωστός αρχιχέστης σε τέτοιες καταστάσεις, ακολούθησα αυτό που υπαγορεύει το manual του archshitter, έτρεξα στη σύζυγο. Ψιθυρίζοντας γεμάτος έξαψη τη ρωτάω "είδες ποιος είναι στο μαγαζί;", για να πάρω την απάντηση "τη μιλφάρα μπροστά από τους Jazz δίσκους λες;". Όντως υπήρχε μία υπερμιλφάρα σε εκείνο το section, είδος ανθρώπου που θαυμάζουμε και σεβόμαστε με τη σύζυγο μου. "Ποιος τη γαμάει αυτή την μιλφάρα; (εγώ σίγουρα ναι), νομίζω πως ο Bruce Dickinson είναι στο μαγαζί. Αυτός πρέπει να είναι, ίδιος λέμε. Πήγαινε να του μιλήσεις, γιατί εγώ δεν την παλεύω."


Η σύζυγος, συμφώνησε πως ο τύπος παίζει να είναι ο Bruce, κι ατρόμητη ως είναι, πήγε χύμα να μιλήσει στον θρύλο της metal μουσικής. Παρακολουθώντας από μακριά τον φιλικό διάλογο που άρχισε να εξελίσσεται μεταξύ τους, ο προσωπικός μου άγγελος μου έκανε νόημα τους πλησιάσω. O Bruce με ένα τεράστιο χαμόγελο μου έδωσε το χέρι του, συντεινόμενος "Hi pal, Mr. Dickinson here, with whom I have the pleasure". Πριν ο αποσβολωμένος Heddigan αρθρώσει κουβέντα, ο τύπος πρόσθεσε "just kidding... (αυτόματη μετάφραση στα Ελληνικά) μου έχουν ξαναπεί πως μοιάζω με τον τραγουδιστή των Maiden, αλλά δυστυχώς δεν είμαι αυτός, sorry pal". “Αλλά πιστεύω πως δεν πρέπει να φύγεις από το κατάστημα απογοητευμένος, νομίζω πως πρέπει να αγοράσεις αυτό για την όμορφη κυρία σου”, κι μου έδειξε το Tattooed Millionaire βινύλιο.


Αυτά και με αυτά, απόκτησα την πρώτη solo κυκλοφορία του Bruce, με την οποία ξανά συστήθηκα με τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη, αυτή τη φορά μέσα από την μουσική των ηχείων μου. Το Tattooed Millionaire, είναι εμπλουτισμένο με αυτή την feeling good διάθεση, όπως η από πάνω ιστορία για το πως βρέθηκε ο δίσκος στη συλλογή μου. Δεν είναι η καλύτερη δουλειά του (από τις solo), αλλά το θετικό συναίσθημα που βγάζουν κομμάτια σαν το ομώνυμο ή το Gypsy Road και το Born in '58, hardrockίλες που δεν περνούν απαρατήρητες. Up tempo ύμνοι σαν το Dive! (x3) ανεβάζουν τη διάθεση, γεμίζουν ενέργεια τον χώρο κι ο ακροατής γουστάρει (που στην τελική είναι και το ζητούμενο).


Όταν στην παραγωγή παίζει μπάλα ο μακαρίτης, τεράστιος Tsangarides, δεν μπορεί να μιλάμε για αποτέλεσμα λιγότερο από μουσικό αραβούργημα (ειδικά το εξώφυλλο).


Δίσκος not recommended for hardcore Maiden fans, αλλά όσους γουστάρουν και την πιο απελευθερωμένη πλευρά του μεγάλου ερμηνευτή. Κρίμα, που δεν υπήρξε αντίστοιχη συνέχεια (δίχως να σημαίνει πως οι επόμενοι δίσκοι δεν ήταν καλύτεροι).

No comments:

Post a Comment