Πριν από καιρό, το rocking.gr είχε κάνει αφιέρωμα στους Falconer και θυμήθηκα τη μπαντάρα που στις αρχές των '00s είχα ακούσει το ντεμπούτο τους κι είχα ενθουσιαστεί. Οπότε, χωρίς να χάσω χρόνο τσίμπησα το The Sceptre of Deception σε μία διαδικτυακή μου αγορά, για να ανακαλύψω περισσότερο την μπάντα που είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις με το ομώνυμο άλμπουμ τους.
Όταν έπιασα στα χέρια μου το καταπράσινο CD, μνήμες του ένδοξου ευρωπαϊκού power metal παρελθόντος ήρθαν στο μυαλό. Τότε που ολόκληρη η Ευρώπη με μπροστάρηδες τους Γερμανούς και Σουηδούς, δίδασκε στον υπόλοιπο πλανήτη πως γίνεται σωστά η φάση, οι δισκάρες γέμιζαν η μία πίσω από την άλλη τα ράφια των καταστημάτων και τους σκληρούς μας δίσκους. Το CD ήταν στα χέρια μου, παρά το βαζέλικο περιτύλιγμα, το έβαλα κατευθείαν να παίξει, να απολαύσω παλιό καλό ορθόδοξο europower.
Και ναι, το εναρκτήριο The Coronation, έδωσε πόνο. Όχι υπερβολικό, αλλά τίμιο κομμάτι. Ενθουσιασμός, Falconer ρε νιαμού, ο αετός μπορεί να πεθαίνει στον αέρα, το γεράκι όμως πετάει ακόμη και σας χέζει σαν περιστέρι. Αυτόν τον λεκτικό ενθουσιασμό μπούρδολογίας έκοψε απότομα το επόμενο κομμάτι Trail of Flames. Βασικά όλο το υπόλοιπο άλμπουμ, έκοψε τον ενθουσιασμό. Άνευρα κομμάτια, δίχως συνθετική φαντασία, διεκπαιρεωτική εκτέλεση, ίσως φταίει κι ότι πίσω από το μικρόφωνο αντί του τεράστιου Mathias Blad είναι ο soft Kristoffer Göbel.
Κακή βρήκα και την παραγωγή του Andy LaRocque, που στο άλμπουμ δεν παίρνω ως ακροατής την αίσθηση πως ο ήχος των οργάνων δεν έχει "δέσει". Το The Sceptre of Deception με απογοήτευσε, πήρε ευκαιρίες ακρόασης και θα πάρει περισσότερες στο μέλλον. Σίγουρα θα ανακαλύψω πράγματα να αγαπήσω, η ποιότητα της μπάντας είναι αδιαμφησβήτητη, το γεράκι θα σχίζει τους αιθέρες ακόμη και στις χαμηλές πτήσεις.
No comments:
Post a Comment