Είχα επισκεφθεί το μουσικό κατάστημα, στο Baden, στο οποίο εργαζόταν (ήταν συνιδιοκτήτης νομίζω ή κάτι τέτοιο) o παικταράς Κώστας Ζαφειρίου (Pink Cream 69, Unisonic κι άλλες ένδοξες μπάντες), να αγοράσω καινούργια πεταλιέρα. Η δασκάλα μου των Γερμανικών, μέλος stoner rock μπάντας ήταν καλά δικτυωμένη ως προς τα καταστήματα μουσικών ειδών, ήξερε πως γουστάρω powerιές και με έστειλε στο συγκεκριμένο μαγαζί (το οποίο ήταν στου διαόλου τη μάνα) μήπως και πετύχω τον τοπικό drummer hero. Αφού εντόπισα στο Google μπόλικες φωτογραφίες του για να είμαι σίγουρος πως θα τον αναγνωρίσω (από κοντά δεν έχουν καμία σχέση οι άτιμοι, ούτε άγνωστη γκόμενα που σου κλείνει ραντεβού από FB έτσι), κίνησα για το quest της ημέρας.
Το πρόβλημα με αυτές τη φάση που συναντώ κάποιον μουσικό που γουστάρω τη μπάντα που έχει συμμετάσχει ή τη μουσική που έχει γράψει, είναι ότι διαπιστώνω πως είναι ένας καθημερινός άνθρωπος κι αυτός και δεν νομίζω πως έχει όρεξη να μπαίνει κάθε τρεις και λίγο σε ροκσταριλίκι mode, επειδή ένας βλαμμένος πελάτης στο μαγαζί του, τυχαίνει να γουστάρει τις συνεργασίες του με τον Andi Deris. Ειδικά όταν το μαγαζί είναι φίσκα από δουλειά και δεν υπάρχει περιθώριο για κουβεντούλα. Έπρεπε όμως να αποσπάσω μία κουβέντα, ένα λεκτικό ενθύμιο, κάτι βρε αδερφέ, γαμήθηκα στις συγκοινωνίες να πάω σε εκείνο το μαγαζί.
Αφού βρήκα την πεταλιέρα που ήθελα, τσίμπησα κι ένα σετ χορδές (καλό είναι πάντα να υπάρχουν), είδα ότι είχαν κι ένα section με δίσκους και CD. Εκεί είδα την κασέτα του Master of the Rings, άλμπουμ που το είχα ακούσει πάμπολλες φορές σε mp3 αλλά δεν το είχα σε φυσικό format. "Εδώ είναι η ευκαιρία μου" σκέφθηκα. Άρχισα να βολτάρω στο κατάστημα, κάνοντας υπολογισμούς πότε να πάρω το δρόμο μου προς το ταμείο ώστε να εξυπηρετηθώ από τον Κώστα (ούτε groupie να ήμουν). Με ακριβείς μαθηματικούς υπολογισμούς, ο στόχος επιτευχθεί και πλησίασα σαν κονιόρδος να πληρώσω τα καλούδια που είχα πάρει. Ήξερα πως είχα μόνο μία ατάκα να πω, δεν υπήρχε ευκαιρία για δεύτερη, οπότε σηκώνω την κασέτα για να σκαναριστεί και λέω στα Γερμανικά (με μπόλικη Ελληνική βλαχοπροφορά) "αυτό το άλμπουμ έσωσε τους Helloween, ευτυχώς που βρέθηκε ο Andi", για να πάρω την πολυπόθητη απόκριση "ναι, ήταν νέα εποχή - new era - για τη μπάντα". Θα είχα μείνει κι ικανοποιημένος με ένα απλό καταφατικό νεύμα, αλλά ο παικταράς έδωσε ολόκληρο statement, τόνοι αγαλλίασης και ικανοποίησης για τον όλο κόπο.
Βέβαια από όλη την ιστορία μου έμεινε και το άλμπουμ (σε κασέτα μεν, αλμπουμάρα δε). Ο Andi Deris όντως έσωσε τη φάση, άξιος αντικαταστάτης της φωνάρας (λέγε με Kiske), έγραψε τους ύμνους Why?, Perfect Gentleman και In the Middle of a Heartbeat κι έδωσε νέα πνοή στον αρχικολοκυθά Weikath. Μαζί με τους θρυλικούς Grapow, Grosskopf και Uli Kusch άνοιξαν το νέο Helloween κεφάλαιο με μία δισκάρα που αν και ποτέ δεν θα φθάσει τα Keepers έχει ξεχωριστεί θέση στο μουσικό section της καρδιάς μου. Τα power διαμάντια Sole Survivor, Where the Rain Grow και Mr. Ego ενίσχυσαν το συναυλιακό setlist της μπάντας, μπήκαν σε best of, εμπλούτισαν το μουσικό θησαυροφυλάκιο που φυλάει ο Fangface.
Είναι άδικη η μόνιμη σύγκριση που άλμπουμ σαν το Masters of the Rings, το Time of the Oath ή το Dark Ride που λαμβάνουν με τη διλογία των Keepers. Καλώς ή κακώς τα Keepers κυκλοφορήσαν σε ένα απόλυτα ταιριαστό timing ώστε να πάρουν τη μόνιμη ταμπέλα "αξεπέραστα". Η μπάντα με το Masters of the Rings, άλλαξε κατεύθυνση, δεν άλλαξε απλά τραγουδιστή. Ο Deris έφερε πολλαπλές αλλαγές, και με δίδυμο τον Weikath αποτίναξαν από πάνω τους την 80ίλα, φέρνοντας φρέσκο ποιοτικό υλικό αντί να μείνουν να αναμασούν το παρελθόν.
Τεράστιο άλμπουμ το Masters of the Rings, νέα εποχή για το συγκρότημα, κασέτα διαμάντι στη συλλογή μου.
No comments:
Post a Comment