Πίτσα ή Σουβλάκι, Coca Colla ή Pepsi, Maiden ή Metallica, αιώνιες τιτάνιες κόντρες που έχουν φέρει τριγμές σε μακροχρόνιες φιλίες (αν κι οι φιλίες δεν χαλάνε για τα κόμματα ρε μαλάκα). Ειδικά για το debate του ποιο είναι το μεγαλύτερο metal συγκρότημα, έχει παραχθεί περισσότερη επιχειρηματολογία κι από την αποδόμηση του καπιταλιστικού συστήματος (που εδώ που τα λέμε δεν είναι και τόσο δύσκολο να αποδομήσεις, θέλει λίγο μυαλό βέβαια).
Maiden ή Metallica λοιπόν. Σε αυτό το ερώτημα παρατάσσομαι εύκολα με την μεριά των Βρετανών. Η επιλογή μου δεν στηρίζεται στη σύγκριση των καλύτερων δίσκων τους (τι να συγκρίνεις εκεί, τα διαμάντια με τα ρουμπίνια), αλλά ποιος κυκλοφόρησε χειρότερο άλμπουμ.
Με δεδομένο ότι το Final Frontier είναι το χειρότερο Maiden άλμπουμ (δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία επί τούτου), αγνοώντας το Lulu καρκίνωμα, μπαίνει σε κόντρα με το St. Κατσαρόλι. Κι εκεί είναι που οι Maiden ρίχνουν στο καναβάτσο την παρέα των Καλιφορνέζων βλαχοαμερικάνων με τον κοντοστούπη Δανό φίλο τους, με νοκ άουτ από τον πρώτο γύρο. Το Final Frontier έχει μεγαλεπήβολα, μακράς διάρκειας κομμάτια που δεν προκαλούν στην πλειονότητα αυτοκρατορικά χασμουρητά, αλλά ακόμη και μέσα στο φεστιβάλ βαρεμάρας, ακούγεται ρε φίλε το άλμπουμ.
Καταρχάς, έχει δύο δυνατά κομμάτια, το Isle of Avalon και το Talisman. Δεν είναι έπη, δεν μπαίνουν σε Maiden best of, δεν είναι για να παίξεις live, αλλά έχουν μία άλφα ποιότητα. Ο υπόλοιπος δίσκος (διάρκειας 76 λεπτών) κι αυτός κουτσά στραβά μπορεί να βγει η ακρόαση. Στην τελική είναι Maiden, και να προσπαθήσουν να γράψουν/παίξουν κακή μουσική, δεν μπορούν, είναι οξύμωρο. Τώρα τι τα ήθελαν τα τόσο μακροσκελή κομμάτια, τη στιγμή που η συγγραφική έμπνευση είχε πάει περίπατο εκεί την περίοδο, κανείς δεν γνωρίζει.
Ο τίτλος όμως είναι πλήρως αντιπροσωπευτικός, σε κάθε Maiden λίστα είναι φύλακας των συνόρων του πάτου, the Final Frontier.
No comments:
Post a Comment