H πόλη της Karlsruhe (στην οποία έζησα για μία μεγάλη περίοδο) πέρα από την πάλαι ποτέ ποδοσφαιρική ομαδάρα έχει και διάσπαρτες μικρές οάσεις Γερμανικής τέχνης. Είναι μία πόλη με χαρακτήρα, κτίρια που πάντα με γέμιζαν με μία ελκτική θλίψη κι ενδιαφέρουσες τάσεις καταστροφής. Με εξαίρεση την κεντρική ατραξιόν, το παλάτι, η υπόλοιπη πόλη ακροβατεί μεταξύ δυστοπικής κομμουνιστικής μιζέριας με δόμηση και ρυμοτομία βγαλμένη από το μυαλό μίας αρχιτεκτονικής ιδιοφυίας. Την έχω "περπατήσει" άπειρες φορές, γνωρίζω κάθε στενό της καλύτερα κι από τις πίστες του Quake και πάντα μία βόλτα στους δρόμους με τα κοκκινοπά κτιριά της, αναγουργουλιάζε το μέσα μου γεννόντας παράξενες σκέψεις και συναισθήματα.
Όμοια κατάσταση για μένα είναι κι η μπάντα Krawftwerk, που ναι μεν δεν είναι από το Baden, αλλά από το Düsseldorf το οποίο σαν πόλη είναι στην ίδια αλλοπρόσαλη κατηγορία με τα αποπάνω. Δεν είμαι ιδιαίτερος φαν της ηλεκτρονικής μουσικής (αν και θα έπρεπε), αλλά το Wir fahren fahren fahren auf der Autobahn όταν το πρωτοάκουσα μου είχε ανατινάξει τον εγκέφαλο (δίχως να καταλαβαίνω για ποιον πούστη λόγο). Δεν πως το μυαλό του καράφλα Florian Schneider μπορούσε να βάλει στη σειρά ηλεκτρονικές νότες που ναι μεν ακούγονται ως ένα απλό τραγούδι αλλά τσουτσουριάζουν το υπερεγώ μου κι αναστατώνουν συνειδητο, υποσεινήδητο, ασεινήδητο κι όποια άλλη ψυχική περιοχή παίζει αυτές τις μέρες.
Το Man Machine είναι δισκάρα κι αξίζει να συλλεχθεί σε βινύλιο. Τριαντα έξι μόνο λεπτά, αλλά ένα The Robots, ένα Metropolis (έπος λέμε) κι ένα Model δρουν σαν εθιστικά ναρκωτικά που αναζητούν το repeat στην ακρόαση. Μεγαλειώδες άλμπουμ από τους πιονέρους της ηλεκτρονικής μουσικής.
No comments:
Post a Comment