Όλοι έχουμε ερωτικά απωθημένα, γκόμενες που γουστάραμε αλλά είτε δεν έκατσε η φάση είτε έκατσε αλλά δεν ευδοκίμησε. Κοπέλες (ή αγόρια, ότι αγαπάει ο καθένας) που έχουν μείνει στη μνήμη όπως τις/τους γνωρίσαμε σε μία τρυφερή ανέμελη ηλικία. Δίχως ο χρόνος να έχει απλώσει τα πέπλα του πάνω τους. Κι έρχεται κάποιο στιγμή στο ανένδοτο παρών, μετά από δύο δεκαετίες, να αντικρύσεις ξανά τους παλαιούς φλογερούς έρωτες κι αντικρύζεις ένα τελείως διαφορετικό άτομο, ίσα που το αναγνωρίζεις κι αναρωτιέσαι. Το τι ακριβώς αναρωτιέσαι, έχει να κάνει με το τι αντικρύζεις, γιατί αν πρόκειται για μία μιλφάρα άλφα ποιότητας η σκέψη πάει περίπου "με παίρνει ηθικά και πρακτικά να ξανακάνω κίνηση;". Αν όμως ο χρόνος έχει φερθεί βάναυσα, η απορία συνήθως είναι "πόση στραβωμάρα είχα όταν ήμουν πιο μικρός;".
Η "γκόμενα" στην προκειμένη περίπτωση είναι οι Kamelot όπου τους είχα αφήσει στο Black Halo (16 χρόνια πριν). Κι ο χρόνος έφερε τις αναπόφευκτες αλλαγές. Αγνώριστος ήχος, καινούργια πρόσωπα, νέο αίμα. Όταν έβαλα να ακούω το Shadow Theory η έκφραση "έχω χάσει επεισόδια" ταίριαζε απόλυτα. Κι οι σκέψεις που έκανα τις σαραντάρες γκόμενες που έχασα την εικοσαετή μεταβασή τους, ήρθαν στο μυαλό μου.
Ξεκινώντας από το dark gothicο-εξώφυλλο με το καλωδιομένο ανδροιδές (και μία κλειδαρότρυπα στο στήθος) και το logo Kamelot να δεσπόζει. Τώρα να σε λένε Kamelot και να έχεις sci-fi Matrix εξώφυλο και θεματολογία είναι λίγο οξύμωρο. Πότε φύγαμε από τα βασίλεια και το dark fantasy και πήγαμε στο Neo και τον Μορφέα; Πραγματικά είχα χάσει επισόδεια. Όμως η ποιότητα της μουσικής είναι που μετράει, όσο για το στυλιστικό concept θυμήθηκα το κόμικ Camelot 3000 συνδιάσε το μύθο του βασιλιά Αρθούρου και της παρέας του με sci-fi καταστάσεις, οπότε όλες οι μίξεις είναι αποδεκτές.
Στα της μουσικής το Shadow Theory, λίγα πράγματα. Αναμάσημα κλασσικών Kamelot μουσικών φορμών, φαντασία μηδέν, ανύπαρκτο ενδιαφέρον, δίσκος που μπαίνει από το ένα αυτί κι οι νότες ψάχνουν την πιο γρήγορη έξοδο διαφυγή μέσα από το λαβύρινθο του άλλου αυτιού. Και σίγουρα δεν είναι αυτοί οι Kamelot που ήξερα. Η μπάντα που αγάπησα, έγραφαν κομμάτια που βιδωνόντουσαν αυτόματα στο μυαλό με το κατσαβίδι του Γεωργίου. Από το Shadow Theory τι να βιδωθεί, ίσως το Burns to Embrace (θέλει και παξιμάδι για να μείνει) με την παιδική χωροδία στο τέλος να δίνουν έμφαση στο μουσικό θέμα, ίσως και το Vespertine.
Ένα άλλο που μένει είναι σίγουρα η φωνή του Karevik. O τύπος κοπιάρει Khan αλλά το κάνει αρκετά καλά, βάζοντας και την προσωπική του νότα. Στην τελική το να κοπιάρεις φωνές που έχουν σημαδέψει τη metal μουσική δεν είναι εύκολο, ειδικά σε ένα συγκρότημα που τα φωνητικά συναισθηματικά τσαλίμια ήταν το σήμα κατατεθέν. Αυτό που δεν χωνεύω στον Karevik είναι οι δηλώσεις που κατά καιρούς κάνει για το πόσο απίστευτα είναι τα Kamelot άλμπουμ στα οποία έχει συμμετάσχει δίχως να δείχνει τον απαιτούμενο σεβασμό στο παρελθόν. Mπορεί εγώ να παράτησα τη μπάντα στα μέσα των 00's, συνέχισα όμως να διαβάζω τις συνεντεύξεις τους στα έντυπα και ψηφιακά μέσα. Καλά κάνει και θέλει να υπερασπιστεί τα άλμπουμ με την ενεργή συμμετοχή του, αλλά ρε φίλε ούτε καν αγγίζεις το ένδοξο παρελθόν, ξεκαβάλα λίγο το καλάμι κι άσε κάτω το Excalibur.
Εν κατακλείδι, η μουσική εξέλιξη των Kamelot μάλλον με αφήνει αδιάφορο, μένω στο παρελθόν, δεν έχω ελπίδες για το μέλλον αλλά τι να κάνουμε, υπάρχουν κι άλλου πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια.
No comments:
Post a Comment